Nadzieja drogi
„Historia jakiegoś życia – mówił U’Thant – jest historią podróży.” Gdy Abraham usłyszał słowa JHWH: „Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i domu twego ojca do kraju, który ci ukażę” (Rdz, 12,1), otrzymał nadzieję błogosławieństwa dla siebie, ale i dla tych, którzy przyjdą po nim. Abraham wyszedł, choć „nie wiedział dokąd idzie” (Hbr, 11,8), „wbrew nadziei uwierzył nadziei” (Rz, 4,18)”.
Paulo Coelho w „Alchemiku” ukazuje historię chłopca, który przemierza świat, aby dowiedzieć się, że skarb, którego szuka, znajduje się tam, skąd wyruszył. Ta historia powtarza się w różnych epokach i kulturach. W przedwojennej opowieści wspominana jest historia rabina z Krakowa, który kilkakrotnie miał sen, że pod mostem w Pradze znajduje się skarb. Gdy udał się do Pragi, aby to sprawdzić, usłyszał od żandarma pilnującego mostu, że on też miał sen, iż u pewnego rabina w Krakowie znajduje się skarb. Rabin wrócił do domu i odkrył go.
Historia drogi ukazuje prawdę, że każdy z nas przychodząc na świat, zostaje obdarowany wszystkim, co potrzebne jest do szczęścia – wiarą, nadzieją i miłością, ale skarb jest zbyt blisko, aby mógł być dostrzeżony i doceniony, dlatego przemierzamy świat, aby odkryć go na nowo.
Nadzieja nie-wiedzy
Filokrates z opowiadania „Chwała cesarstwa” Jeana d’Ormessona chciał być równie mądry jak mag, który pewnego razu odwiedził Aleksandrię. Mag jednak ostudził zapał młodego filozofa, mówiąc: „Ja nic nie wiem” i dodał, że wiedzieć to także cierpieć. Młody filozof wolał wiedzieć i cierpieć niż nie wiedzieć.
Grecka filozofia skończyła się powiedzeniem Sokratesa: „Wiem, że nic nie wiem”. Mistyka chrześcijańska uczy poznania przez niewiedzę. W „Drodze na górę Karmel” św. Jan od Krzyża pisze wyraźnie: „im więcej dusz...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
