...jestem tutaj, nigdzie się nie spieszę i to, że tutaj jestem, jest dla mnie najważniejsze...
Żyjemy w takim społeczeństwie, czy nawet szerzej – kulturze, która szacunek do siebie opiera na byciu produktywnym, efektywnym. Poddani jesteśmy w procesie tzw. wychowania treningowi zorientowanemu na sukces, na aktywność nadającą nam znaczenie, co często oznacza spełnianie oczekiwań Innych Ważnych: matki, ojca, dziadka, babci, nauczyciela, szefa. Nierzadko zdarza się, że w efekcie tego tracimy kontakt z tym, co stanowi fundamentalną podstawę doświadczeń ludzkich – z naszą cielesną realnością.
...jestem tutaj, nigdzie się nie spieszę i to, że teraz cię karmię (przewijam, kąpię, przytulam), jest dla mnie najważniejsze...
Zygmunt Freud wprowadził termin „ego cielesne”, stwierdzając, że ego wywodzi się z doznań fizycznych, głównie tych, które powstają na powierzchni ciała. Kilkadziesiąt lat później Dider Anzieu stwierdził na podstawie swych badań, że psychika kształtuje się pod wpływem dotyku – skóra i „ja” skórne to powierzchnia do zapisywania śladów pozostawionych przez innych ludzi. Nie do zakwestionowania w świetle dzisiejszej wiedzy psychologicznej jest ślad pozostawiany przez matkę w pierwszych miesiącach i latach życia dziecka. Dotykanie malucha w trakcie karmienia, mycia, kołysania i pieszczot to doznania, które są utrwalane za pośrednictwem skóry i innych zmysłów: czułe spojrzenia, rozmowy w języku zrozumiałym tylko dla tej jedynej w swoim rodzaju pary.
Myślę o tym, towarzysząc swoim pacjentom w ich indywidualnych historiach życia. Jakże często pojawia się w nich tęsknota za matczyną fizyczną bliskością, której nie otrzymali w dzieciństwie w wystarczającym stopniu. Nie mogli się nią nasycić „na całe życie” i wynie...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
