Gra w życie

Wstęp

Czworo nastolatków siedzi przy świecy. Czasami coś zapisują, ale głównie rozmawiają. Są arystokracją tajemniczego państwa - Miasta Szklanego. Jedno z nich - księżna Ellrington, właśnie zarzuca zdradę drugiemu - księciu Douro. On broni się nieudolnie. Emocje rosną. Toczy się gra.

Typowa sesja gry fabularnej, tzw. Role Playing Game, czyli RPG, polega na wspólnym opowiadaniu historii dziejącej się w fantastycznym świecie. Każdy z grających wciela się w jakąś postać. Jeden z nich, zwany mistrzem gry, informuje pozostałych, co dzieje się w wyimaginowanej rzeczywistości, i decyduje o konsekwencjach postępowania bohaterów. Sesja opisana we wstępie odbyła się na plebanii w Haworth w latach 20. dziewiętnastego wieku. Jej uczestnikami byli Branwell, Charlotte, Emily i Anne Brontë. Słynne rodzeństwo przez wiele lat ukrywało przed otoczeniem swoją zabawę. Nie wiedzieli, że uczestniczą w grze, która 150 lat później zyska miliony zwolenników.

Dlaczego rozrywka ta stała się tak popularna? Obcowanie ze światem fikcyjnym w RPG ma szczególny charakter. W przeciwieństwie do fantazjowania, odbywa się w kontakcie z innymi ludźmi i jest ograniczone wieloma regułami. Inaczej niż widz lub czytelnik, gracz w RPG aktywnie tworzy równoległą rzeczywistość. Inaczej niż w grze komputerowej, rozwój wydarzeń nie jest zaprogramowany, lecz ustalany wspólnie z innymi grającymi.

Zaspokajanie pragnień

W powszechnym przekonaniu gra fabularna jest próbą zaspokojenia w świecie fikcyjnym pragnień, których ktoś nie może lub nie umie zaspokoić realnie. A zatem ma funkcję kompensacyjną. Nie ulega wątpliwości, że RPG niesie taką możliwość. Co więcej, dzięki obecności innych ludzi może dać większą satysfakcję niż prywatna fantazja. Pewien mężczyzna w trakcie sesji zdecydował (z dużym żalem), że jego bohater poświęci życie, by uratować resztę drużyny. Sądził, że teraz gra nie będzie dla niego interesująca, przecież jego postać już nie żyła. Dalszy ciąg dostarczył mu jednak nieoczekiwanych przeżyć. Członkowie drużyny opłakiwali bowiem zmarłego towarzysza i stworzyli mu pośmiertną legendę. Miewamy fantazje o bohaterskiej śmierci i chwale. W tym przypadku było to coś więcej niż fantazja. Działo się poza kontrolą gracza, z inicjatywy innych ludzi. Gracz doświadczył więc pośmiertnej chwały w sposób najbardziej realny z możliwych w życiu doczesnym....

Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.



 

Przypisy

    POZNAJ PUBLIKACJE Z NASZEJ KSIĘGARNI