Wielka wojna, która wybuchła w 1914 roku na kontynencie europejskim, była pierwszym z ponurych epizodów dwudziestego wieku. Wiosną 1917 roku przystąpiły do niej Stany Zjednoczone. Włączając swój kraj w działania wojenne, amerykański prezydent Woodrow Th. Wilson postawił równocześnie na unowocześnienie i lepsze wyszkolenie armii. Jednym z czynników reformy miało być wprowadzenie testów psychologicznych służących do selekcji rekrutów. Opracowaniem takich metod zajął się już po zakończeniu działań wojennych „Komitet badań psychologicznych nad rekrutami”. Jego kierownictwo objął Robert Mearns Yerkes (1876-1956), a towarzyszyli mu m.in. Lewis Terman (1877-1956), Walter V. Bingham (1880-1952) oraz Henry Herbert Goddard. Badacze ci opracowali testy werbalne (słowne) (tzw. Army Alpha) dla osób wyedukowanych oraz niewerbalne (obrazkowe) (tzw. Army Beta) dla niepiśmiennych lub nieznających języka angielskiego. Metody te zostały opublikowane w styczniu 1919 roku i w ciągu kilku następnych miesięcy przebadano nimi około dwa miliony poborowych, kwalifikując ich na szkolenie oficerskie, podoficerskie lub na szeregowych żołnierzy.
Goddard nie bez powodu znalazł się w ekskluzywnym gronie ośmiu członków „Komitetu badań psychologicznych nad rekrutami”. To właśnie on przyczynił się do rozpowszechnienia testów inteligencji w USA, przywożąc z Europy i adaptując do amerykańskich warunków klasyczną Skalę Inteligencji Bineta-Simona. Ponadto, stosując szeroko zakrojone badania, Goddard upowszechnił w psychologii i pedagogice pojęcie „upośledzenia umysłowego”. W maju 1910 roku, na zjeździe Amerykańskiego Stowarzyszenia Badań nad Upośledzeniami Umysłowymi, zaproponował on sposób klasyfikowania osób niepełnosprawnych umysłowo, w zależności od posiadanego przez nie poziomu ilorazu inteligencji (IQ). Wprowadził do języka angielskiego pojęcie moron (debil) dla osób, których iloraz inteligencji mieścił się w przedziale 51-70, a niższe stopnie określił mianem imbecylizmu (dla IQ 26-50) oraz idiotyzmu (dla IQ 0-25). Klasyfikacja ta utrzymała się w nauce przez więcej niż pół wieku.
Nazwisko Goddarda kojarzy się jednak najbardziej z wydaną przez niego monografią, która dokumentowała „naturalny eksperyment dziedziczności”. Opisał w niej potomków niejakiego Martina Kallikaka, żołnierza z okresu wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Ten pochodzący z „porządnej rodziny” piętnastoletni młodzieniec krótko po śmierci swojego ojca przyłączył się do jednego z rewolucyjnych oddziałów wojskowych. Marzyła mu się prawdziwa męska przygoda i służba godna patrioty. W historii uwiecznił się jednak nie dzięki bohaterstwu na polu walki, lecz dzięki temu, że dał początek dwóm całkiem różnym liniom rodu. Z jego pierwszego, nieformalnego i przelotnego związku z opóźnioną umysłowo dziewczyną, napotkaną w pewnej tłumnie odwiedzanej przez żołnierzy tawernie, urodził się syn, znany później z wybuchowego charakteru i patologicznych zachowań. Nadano mu nawet przydomek „Old Horror”. Syn ten, nazwany przez matkę Martinem juniorem, miał w kilku kolejnych pokoleniach prawie ośmiuset zstępnych. Około stu pięćdziesięciu z nich było upośledzonych umysłowo, tylko czterdziestu sześciu było normalnych, o reszcie trudno było uzyskać jakiekolwiek...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
