Wybierając sposób spędzania wolnego czasu, kierujemy się przede wszystkim tym, aby korespondował on z naszymi cechami temperamentalnymi lub osobowościowymi, albo też z obiema grupami cech jednocześnie. Jednym z najpopularniejszych jest uprawianie sportu. Zazwyczaj biegamy, jeździmy na rowerze, gramy w tenisa lub w gry zespołowe. Warto zaznaczyć, że wszelka działalność sportowa, podobnie jak sztuka, może wzbogacać nasze życie, wnosi bowiem w szarą i monotonną codzienność jedyne w swoim rodzaju, wysublimowane i różnorodne przeżycia emocjonalne. W ten sposób pozwala współczesnemu człowiekowi zaspokoić pragnienie nowych i coraz bardziej wyrafinowanych źródeł satysfakcji, przy jednoczesnym ograniczaniu emocji negatywnych (zasada tzw. algohedonizmu).
Wśród uprawiających sport coraz większą grupę stanowią zwolennicy dyscyplin ekstremalnych, do których z pewnością można zaliczyć wspinaczkę wysokogórską. Podobnie jak żeglarstwo lub szybownictwo, należy ona do sportów przestrzennych, którym towarzyszy niepowtarzalna konstelacja podziwu, fascynacji i nieustannej walki człowieka z siłami natury. Joe Tasker, jeden z czołowych wspinaczy XX wieku, w książce „Dzika arena” napisał: „Dla wspinacza góry są terenem sprawdzania się, podejmowania wyzwań, które wymagają nie tylko rozmaitych umiejętności, ale także konfrontowania się z własnymi motywacjami, wytrwałością i odpornością, gdy niebezpieczeństwa, trudy i zmęczenie usiłują odciągnąć go od obranego celu. Niewielu wspinaczy potrafi wyjaśnić tę fascynację, która zmusza ich do powrotu rok w rok do tej trudnej szkoły i pcha w miejsca coraz dalsze, wyższe i trudniejsze (...). Chodzenie w góry jest dla wielu niezrozumiałe, a chodzący nie potrafią im tego wytłumaczyć, bo jest to trudne. Tylko tym, których coś ciągnie w podobny sposób, nie trzeba tego wyjaśniać”.
Wspinaczka wysokogórska – ze względu na specyficzne warunki środowiska i bardzo poważne ryzyko śm...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
