Dwie nawzajem się uzupełniające, wspomagające i przeplatające ze sobą troski towarzyszą naszym staraniom o jakość profesji psychologicznej. Jedna to troska o spełniającą rygory poznania naukowego wiedzę psychologiczną i korzystającą z niej twórczo praktykę psychologiczną. Druga to troska o etyczny wymiar tej wiedzy i praktyki, którego doniosłość wynika z uznania fundamentalnego faktu, że obiektem psychologicznego poznania i praktycznych działań terapeutycznych jest człowiek. Nie ma jednej odpowiedzi na pytanie, co to znaczy dla badań psychologicznych i dla praktyki psychoterapeutycznej, że ich obiektem jest człowiek. I pewnie nieprędko (jeśli w ogóle) tę odpowiedź poznamy. To zaś oznacza, że zdani jesteśmy na niekończący się dyskurs pomiędzy różnymi stanowiskami i że to, jak się w tym dyskursie zachowujemy, też jest częścią etyki naszego zawodu. Projekt ustawy o zawodzie psychologa, która prawnie ureguluje status zawodu psychologa w Polsce i pozwoli środowisku psychologów zorganizować struktury samorządu zawodowego (Konstytucja RP daje taką możliwość wszystkim zawodom zaufania publicznego), przewiduje powołanie niezawisłych rzeczników odpowiedzialności zawodowej.
Do ich podstawowych zadań będzie należało rozstrzyganie wątpliwości etycznych w konkretnych przypadkac...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
