Dzieci nieśmiałe są zazwyczaj jednocześnie dziećmi bardzo grzecznymi, posłusznymi i niesprawiającymi kłopotów wychowawczych, co niekiedy powoduje, iż dla ich rodziców nie zawsze jest oczywiste, że nieśmiałość jest czymś, co warto by przełamać. Często również rodzice uważają, że dziecko z nieśmiałości wyrośnie. Doświadczenie jednak pokazuje, iż z nieśmiałych dzieci najczęściej wyrastają nieśmiali dorośli, którzy potem bardzo często mają żal do swoich rodziców o to, że kiedyś nie pomogli im nieśmiałości pokonać.
POLECAMY
Chcesz wiedzieć więcej? Artykuł "Emocje dziecka: Jak pomóc je regulować?" zawiera wartościowe informacje.
Nie każde spokojne dziecko jest nieśmiałe
Dzieci – tak samo jak dorośli – różnią się między sobą uwarunkowaniami biologicznymi i temperamentalnymi. Są więc dzieci żywe, energiczne i są też bardziej spokojne. Jednak nie każde spokojne dziecko jest jednocześnie dzieckiem nieśmiałym. Na nieśmiałość dziecięcą wskazują bardzo konkretne cechy i zachowania dziecka: samotna zabawa w przedszkolu, unikanie kontaktu z innymi dziećmi, nieodpowiadanie na pytania, chowanie się za rodzicem, gdy pojawia się ktoś obcy, ukrywanie twarzy w rękach, niechęć do publicznych wystąpień, bierne uczestnictwo w zabawach dziecięcych, spędzanie samotnie czasu na przerwach w szkole, bardzo ciche mówienie itp.
Nieśmiałość może mieć dla rozwoju dziecka poważne konsekwencje, szczególnie w obszarze kompetencji społecznych. Umiejętność kontaktowania się z ludźmi, budowania relacji czy nawiązywania więzi z rówieśnikami jest ważnym zadaniem rozwojowym, przed jakim stają dzieci w przedszkolu czy szkole. Zaś nawiązywanie pierwszych przyjaźni czy relacji miłosnych to ważne zadanie okresu nastoletniego. Nieśmiałe dzieci i młodzież gorzej sobie radzą z osiąganiem tych zadań rozwojowych. Szczególnie widoczne jest to u nastolatków, które ze względu na nieśmiałość słabo rozwinęły w okresie dzieciństwa kompetencje społeczne, co powoduje, że w okresie nastoletnim trudniej im budować więzi z rówieśnikami.
Nieśmiałe dzieci boją się, gdy są wśród ludzi, a więc nie walczą o zabawki, nie próbują forsować swoich pomysłów podczas zabaw, zaś w przedstawieniach odgrywają najmniej wymagające role. Zwykle dzieje się to za zgodą i aprobatą rodziców i nauczycieli. Rodzic, który widzi, jak bardzo jego dziecko stresuje się podczas recytowania wierszyka, s...
