Czy warszawiacy dają się lubić? Zbadałyśmy uczniów szkół średnich i studentów z różnych miast (Łomży, Kielc, Krakowa, Poznania, Siedlec i Warszawy). Okazało się, że młodzież „nie kocha” mieszkańców stolicy. Zdziwienie budzi siła ujawnionego przeświadczenia o istnieniu stałych, typowych dla mieszkańców Warszawy, cech. Mamy tu do czynienia z niewątpliwym przejawem myślenia stereotypowego i uproszczonego traktowania innych.
Wynik ten można wyjaśnić, odwołując się do teorii tożsamości społecznej Tajfela i Turnera. Tożsamość społeczna, czyli poczucie przynależności do określonych grup i zbiorowości, jest jednym z elementów obrazu włas-nej osoby. Przesłanką jej kształtowania może być region, w którym mieszkam. Konsekwencją zaś jest m.in. tendencja do ujednoliconego spostrzegania innych grup (obcych), a zróżnicowanego – członków grupy własnej. My jesteśmy bardzo różni, oni – tacy sami. Nic dziwnego, że najmniej przeświadczeni o istnieniu typowych dla warszawiaków cech są oni sami. Najbardziej zaś – młodzież z Krakowa.
Ujawniony wizerunek warszawiaków okazał się niezbyt korzystny. Dominują w nim cechy negatywne. Opisując mieszkańców stolicy, młodzież koncentrowała się na ich przywarach. Wiadomo, że przynależność grupowa wpływa na samoocenę. Dążymy do utrzymania pozytywnej tożsamości społecznej, a skutecznym tego sposobem jest wykazanie wyższości własnej grupy nad innymi. Wartość bycia krakusem czy kielczaninem może być oceniona tak naprawdę jedynie przez porównanie z mieszkańcami innych miast. Rodzi się więc chęć przypisania swoim – cech pozytywnych, zaś obcym, np. warszawiakom – negatywnych.
Najczęściej warszawiaka widziano jako: aroganckiego, pewnego siebie i zarozumiałego. Cechy te wymieniano niezależnie od miejsca zamieszkania. Tworzą one obraz wręcz odpychający, zwłaszcza w połączeniu z innymi przypisywanymi warszawianom właściwościami, takimi jak: aktywny, egoista, mędrkujący, samochwała, snob, k...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
