Warto rozmawiać z dziećmi o emocjach

inne

O oswajaniu młodego widza z problemami dorosłego świata, pracy nad ekranizacją powieści Marcina Szczygielskiego „Za niebieskimi drzwiami” oraz życiowych wyborach opowiada aktorka, autorka scenariuszy oraz reżyser Magdalena Nieć.

Film „Za niebieskimi drzwiami” w reż. Mariusza Paleja ukazał się właśnie na Blu-ray i DVD.

Specjalnie dla portalu charaktery.eu

POLECAMY

W filmie „Za niebieskimi drzwiami” grasz Magdę Borską, matkę głównego bohatera, jesteś także autorką scenariusza i dialogów oraz II reżyserem. Jak pogodziłaś ze sobą tyle ról w jednym momencie?
Świetnie się uzupełniały. Jestem aktorką więc w czasie pisania każdą̨ rolę, każdy dialog sprawdzałam na sobie. W „Za niebieskimi drzwiami” grały dzieci, prowadziłam z nimi w okresie przygotowawczym warsztaty aktorskie. Tłumaczyłam scenariusz i pomagałam odnaleźć emocje. Uczyłam jak bez szkody dla własnej psychiki funkcjonować w fikcyjnej rzeczywistości, którą tworzy film. W czasie warsztatów miałam szansę poznać się bliżej z Dominikiem (Dominik Kowalczyk – przyp. red.) - filmowym Łukaszem , czyli głównym bohaterem. Chłopiec miał wówczas 14 lat, nie jest to wiek szukania przyjaciół wśród dorosłych, a raczej budowania dystansu, mimo to udało nam się znaleźć wspólny język. Dominik zaufał mi, zrozumiał, że na każdym polu chcę być dla niego partnerem i myślę, że dzięki temu udało nam się stworzyć tak naturalną relację, którą widzowie obserwują na ekranie. Prace nad scenariuszem skończyły się długo przed zdjęciami, ale na planie starałam się być jego stróżem. Słowa nie są doskonałe, nie wyczerpują przekazu, na szczęście znowu warsztat aktorski pomagał mi doprecyzowywać słowo gestem, spojrzeniem i dzięki temu jako II reżyser mogłam być dla dziecięcych aktorów bardziej komunikatywna i zrozumiała.

Czy w życiu także jesteś taka wielozadaniowa?
Wielość́ zadań doskonale odpowiada mojej naturze. Łudzę się, że nie jest to wynik chaosu, ale dyscypliny. Jestem pracoholikiem, dążę do perfekcji, a ten proces pracy nigdy się nie kończy ponieważ rzadko bywam z siebie zadowolona. Wielość zadań pomaga mi głębiej i obiektywniej spojrzeć na temat, którym się zajmuję. Oglądam go jak w animacji 3D, z każdej strony, bliżej i dalej. Daje mi też szansę zrealizować się najpełniej. Kiedy piszę, nikt mi nie mówi – czemu jesteś taka smutna? Dlaczego nie wychodzisz? A ja po prostu często lubię być sama i jakoś poukładać sobie to co przynosi rzeczywistość. Uwielbiam się śmiać i żartować, ale często to forma szukania dystansu wobec tego co boli czy irytuje. Kocham aktorstwo bo to żywioł, który mam w sobie, to wariactwo, szaleństwo i ekshibicjonizm. Ale aktorom mówi się, że nie muszą myśleć. Ja muszę, dlatego szukam dla siebie przestrzeni gdzie w skupieniu będę mogła oddać się wyzwaniom intelektualnym. W domu jestem absolutnie wielozadaniowa, ale to normalne dla kobiety. W życiu priorytetem na mojej liście zadań jest rola mamy. Ta realna. Mam wielkie szczęście, że mam syna Michała, dzięki któremu kolejny raz, ale tym razem wzbogacając to o refleksję, odkrywam świat.

Na początku filmu widzowie dowiadują się, że Twoja bohaterka zapadła w śpiączkę. Temat snu, śnienia na jawie jest cały czas obecny. Czy na etapie pracy nad scenariuszem zgłębialiście zagadnienie śpiączki, konsultowaliście się ze specjalistami?
Czytałam sporo rzeczy na ten temat, najbardziej...

Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.



 

Przypisy

    POZNAJ PUBLIKACJE Z NASZEJ KSIĘGARNI