Chcesz lepiej poznać ten temat? Zapraszamy na OGÓLNOPOLSKI KONGRES PSYCHOLOGÓW I PSYCHOTERAPEUTÓW!
POLECAMY
Nie przypadkiem łacińskie słowa discipulus (uczeń) i disciplina (narzędzie do wymierzania kary cielesnej) brzmią tak uderzająco podobnie. Przez wiele stuleci nie wyobrażano sobie nauki bez rózgi. W latach siedemdziesiątych minionego wieku, kiedy to chodziłem do szkoły podstawowej, nie znajdowała się już ona na wyposażeniu klasy, ale wielu nauczycieli bynajmniej nie stroniło od kar cielesnych. Wielokrotnie byłem świadkiem (a czasami doświadczałem tego na własnej skórze) szarpania dzieci, ciągnięcia za włosy i uszy, bicia linijką, rzucania zeszytem... Wydaje mi się, że podobne wspomnienia mają praktycznie wszyscy moi rówieśnicy. Właściwie nikt z dorosłych tego rodzaju działań „wychowawczych” nie potępiał. Tym bardziej że w zasadzie nikt wówczas nie kwestionował prawa rodziców do fizycznego karania dzieci. Kary cielesne były oczywistością uświęconą odwieczną tradycją. Słowo „uświęconą” jest tu jak najba...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
