27
Moje życie to pasmo cierpień, porażek i poczucie winy. Gdy byłam dzieckiem, bałam się, że tata pije przeze mnie. Kiedy dziś słyszę słowo „dzieciństwo” – mam przed oczyma strach i ból. Bałam się pijanego ojca.
Pamiętam dokładnie każdą sekundę, każdą myśl i każde uczucie, które wtedy mi towarzyszyło. Pragnęłam wtedy tylko nie być sama, tak bardzo bałam się samotności w ciemnym pokoju i kolejnych nieprzespanych nocy. Prosiłam babcię, żeby zostawała, bo bałam się, że tata przyjdzie z nożem, a nie z bajką do poczytania.
Te godziny spędzone przy oknie w oczekiwaniu, czy wreszcie wróci do domu, czy będzie się zataczać, a może to nie ten dzień, może tylko się spóźni. Szukanie go w knajpach, na ulicach, wszędzie...
Tego dziecko nie powinno doświadczać. Były też dobre chwile, kiedy tata zabierał nas na wycieczki i przez parę dni było tak, jak powinno być cały czas. Mama też cierpiała. Pamiętam jej łzy i bezsilność. Nie była dobrą matką, nie wychowała nas tak, jak powinna. Pewnie to nie jej wina, ale wpływ sytuacji, w jakiej się znalazła.
Dziś jestem świadoma tego, że w moim dzieciństwie za dużo było łez, strachu, bólu, krzyku, nienawiści, kar i bicia. To wszystko wpłynęło na to, jaka jestem teraz, przekłada się na moje porażki. Czuję się beznadziejnie, chyba nie powinnam przyjść na świat! Jestem do niczego i zawsze taka byłam. Wiele razy myślałam o samobójstwie. W pewnym okresie okaleczałam się, ale nikt z mojej rodziny tego nie widział. Rodzice zawsze byli ślepi na moje problemy.
Jeśli w przyszłości założę rodzinę (choć pewnie do tego nigdy nie dojdzie) i będę mieć dzieci, wychowam je najlepiej jak będę potrafiła, otoczę je bezpieczeństwem, miłością i spokojem.
Marzenna Kucińska jest psychologiem, psychoterapeutą Polskiego Towarzystwa Terapii Poznawczej i Behawioralnej, trene...
Ten artykuł dostępny jest tylko dla Prenumeratorów.
Sprawdź, co zyskasz, kupując prenumeratę.
Zobacz więcej
