Seul, Korea Południowa, rozpędzony XXI wiek. Masz czas, masz pieniądze, masz nieskończone możliwości wielkiego miasta. Co robisz? Czy jesteś milenialsem czy nie, pewnie najpierw włączasz YouTube.
POLECAMY
Bohaterka dostaje od losu (i leniwego wykładowcy uniwersyteckiego) pół roku na to, żeby odnaleźć siebie. Nowe pomysły na życie odbijają się w tutorialach, piosenkach k-pop i filmach Quentina Tarantino. Sens życia kryje się na Wikipedii, miłość na Tinderze, a odpowiedzi na pytania o Wszechświat – w ciemnych zakamarkach Google’a i przepowiedniach wróżbity.
Ta książka nie opisuje – ona wciąga w sam środek chaosu i zagubienia płynnej nowoczesności. Zabiera w maniakalną podróż, nie pozwala zostać w tyle. Śmieszy i przeraża jednocześnie, zadaje pytania, a wiele z nich to te „najważniejsze”.
Biogram:
Małgorzata Sidz (ur. 1990), japonistka, magister studiów o Azji Wschodniej, filmoznawczyni. Milenials. Komunikuje się w dziesięciu językach obcych. Autorka reportażu Kocie chrzciny. Lato i zima w Finlandii (2020), swoje teksty publikowała między innymi w „Gazecie Wyborczej”, „Holistic News”, „Piśmie”, „Rzeczpospolitej” oraz na portalu Wirtualna Polska. Mieszkała w Finlandii, Szwecji, Danii, Korei Południowej i Japonii.
Kategoria: literatura piękna/literatura polska
Fragment
Lista cech normalnego człowieka:
- Normalni ludzie wcześnie zakładają rodziny i rodzą dzieci. Nie zastanawiają się, czy to pokrzyżuje im plany zostania tancerką hula albo aktorem w serialach południowoamerykańskich. Spotykają kogoś w liceum, najpóźniej na studiach, w wieku dwudziestu pięciu lat są już po ślubie i oczekują pierwszego dziecka.
- Normalni ludzie – prawdziwi ludzie – mieszkają w prawdziwych domach. Takich domach, w których jest miejsce dla ośmiorga gości, a i dla tuzina się znajdzie, jak trzeba. Mają jadalnie, krzesełka dla dzieci, telewizory z kolekcją starych DVD, gry planszowe. W ogródku porozrzucane grabki, koparki, plastikowe dinozaury. Latem dmuchany basen.
- Normalni ludzie mają styl. Mogą nosić wyciągnięte, niebieskie T-shirty i wciąż wyglądają na dorosłych i poważnych. Włosy ściągają w kucyk, twarz mają pokrytą opalenizną. Ach, jakie to niewymuszone. Nikomu nie muszą imponować – mają partnera, rodzinę, czują się bezpiecznie.
- Normalni ludzie rozmawiają na normalne tematy – komuś spóźnia się ważna przesyłka, ktoś inny musi pojechać wyrobić paszport. „Lasy się palą, to straszne!” Lokalne problemy, lokalne rozwiązania, bo:
- Normalny człowiek czuje, że jest sobą, kiedy zachowuje się jak dorosła osoba. Nie czuje, że w środku nadal jest dzieckiem, które nic nie rozumie z dorosłego świata. Nie czuje, że udaje, kiedy prowadzi small talk z innymi normalnymi ludźmi. Ani nie umiera w środku, słuchając rozmów o cenach benzyny, kredytach mieszkaniowych i odnawianiu mebli.
- Normalni ludzie mają hobby. Jedno normalne hobby. Może dwa. „W soboty jeżdżę na działkę”; „dwa razy w tygodniu gram w badmintona z kolegami z pracy”; „wieczorem lubię pyknąć w fifkę”. Nie siedzą siedem godzin przed kompem, bo przypomnieli sobie o historii plebiscytów mazurskich.
- Normalni ludzie są tacy sami. Tym, kim byli w czerwcu, będą w grudniu. Tym, kim byli w zeszłym roku, będą i w przyszłym. Nie zmieniają osobowości wraz z porami roku. Mają przyzwyczajenia i nawyki. Mówią: „latem jeżdżę do Chorwacji” i „co roku jeżdżę na Openera”. Kupują bilety na koncert na przyszły rok, bo wiedzą, gdzie wtedy będą i z kim.
- Życie normalnych ludzi można opisać w perspektywie diachronicznej – szkoła ta i ta, liceum to i to, potem studia, praca, teraz dom, samochód i dwójka dzieci. Żadnych skoków w bok, żadnych pięcioletnich okresów depresji i autodestrukcji, żadnego biegu w ślepą uliczkę.
- Normalni ludzie pewnie nie robią list cech normalnego człowieka. Czy można przegapić moment na zostanie Prawdziwym Człowiekiem?
