Mamy syna geja

Władysław Kowalski, znakomity aktor i ojciec Kuby, przyznaje: „Kiedy zadzwonili z Kampanii Przeciw Homofobii z propozycją, żebym wziął udział w akcji «Rodzice, odważcie się mówić», najpierw powiedziałem «nie». A potem pomyślałem, że to świetna okazja, żeby wyjść ze strefy niedomówienia. Wyzwolić się z tego obsesyjnego myślenia, sieci podejrzliwości. Wiedzą? Nie wiedzą? Udają, że nie wiedzą? A może szepczą za moimi plecami? Wydawało mi się, że cała Warszawa w kółko rozmawia o sprawach gejowskich. Kombinowałem, co zrobię, jeśli po nagraniu w radiu albo po próbie w teatrze temat rozmowy zejdzie na przykład na związki partnerskie. Albo jeśli ktoś użyje przy mnie słowa «pedał». Dam w mordę? Krzyknę: «A mój syn też!»?” („Gazeta Wyborcza”, maj 2013).

W heteroseksualnym świecie
Mój syn/moja córka też? Choć jako rodzice z trudem taką możliwość dopuszczamy, to się zdarza, i to nierzadko. Jak podaje prof. Joanna Mizielińska z Instytutu Psychologii PAN, kierowniczka projektu „Rodziny z wyboru w Polsce”, odsetek osób homoseksualnych w każdej populacji jest zbliżony i wynosi około 5 procent. To oznacza, że w Polsce żyje około 2 mln osób homoseksualnych. Można oczekiwać, że w przeciętnej klasie jeden, dwóch uczniów ma orientację homoseksualną. Większość seksuologów wyróżnia trzy orientacje: hetero-, homo- i biseksualną. Żadna z nich sama w sobie nie jest zaburzeniem i nie powinna być tak traktowana! Ani tym bardziej leczona.

Większość osób jest hetero, więc żyjemy w heteroseksualnym świecie. Nasza domyślna orientacja jest heteroseksualna. Jeśli zgadza się z faktyczną, nie musimy jej badać czy odkrywać. Osoba homoseksualna nie od początku jest świadoma, w kim się zakocha, kogo będzie pragnąć. Czasem przez wiele lat dojrzewa do tego, by stwierdzić „jestem lesbijką”, „jestem gejem”. W tym czasie zmaga się z samotnością i poczuciem inności oraz dystansu, nawet w najbliższych relacjach. Gdy w końcu uświadomi sobie swoją orientację, towarzyszą temu różne emocje, zależnie od tego, co wie i myśli o homoseksualizmie.
Kiedy już upora się w relacji z samą sobą, czeka ją jeszcze jeden trudny moment – jak powiedzieć o tym rodzicom? W głowie pojawiają się czarne scenariusze, na przykład: mama tego nie przeżyje, ojciec nigdy mi nie wybaczy, nie będą chcieli mnie znać. Bywa i tak, choć katastroficzne wizje zwykle są na wyrost...

Wreszcie jestem sobą
Bliźniacy Aaron i Austin Rhodes są znani w Stanach jako wideoblogerzy The Rhodes Bros. Ich ostatnie nagranie wzbudziło wielkie emocje. 19-latkowie postanowili wyznać ojcu, że obaj są homoseksualistami. Zapis rozmowy umieścili na YouTube. „Tato, jestem gejem i... Austin też” – mówił Aaron z drżeniem w głosie. „Teraz jestem w stanie ci to powiedzieć, chciałbym wiedzieć, czy możemy liczyć na twoje wsparcie. Boję się, że przestaniesz nas kochać”. Reakcja ojca była równie emocjonalna. „Kocham was obu i to nigdy się nie zmieni” – zapewniał. Film obejrzano dotąd prawie 10 milionów razy.

„Najlepsza reakcja rodziców, jaką można sobie wymarzyć?” – zastanawia się Tomek, od kilku lat w związku z Lwem. „Pełne zrozumienie i wsparcie, ale to raczej nie występuje od razu”. Bywa różnie. Jak mówi Helena, 30-letnia fizjoterapeutka: „Znałam kilka osób, których rodzice bardzo źle
zareagowali na wiadomość o ich homoseksualizmie, wręcz agresją, znałam też osoby, których rodzice wyparli to, czego się dowiedzieli, i omijają temat albo wręcz traktują dziecko jak osobę hetero. Nie wiem, co gorsze – obłuda czy złość...”.

Rodzicom niełatwo pogodzić się z tym, że ich dziecko jest w sferze intymnej inne niż oni. Edukatorka seksualna Alicja Długołęcka zwraca uwagę, że orientacja seksualna to nie tylko to, z kim nasze dziecko będzie się kochać, ale całe bogactwo zachowań, emocji, fantazji, samoświadomości, zarówno seksualnych, jak i życiowych preferencji oraz wyborów. Rodzice mogą reagować różnie – zależnie od tego, jak bardzo są zaskoczeni, jakie mają wartości i przekonania, np. czy uważają, że homoseksualizm jest stałą właściwością, czy też modą, wymysłem i eksperymentowaniem z w...