Ewa miała 10 lat, gdy jej rodzice rozwiedli się. Do tej pory pamięta ich kłótnie i awantury, przed którymi chowała się w swoim pokoju, przerażona i samotna. Matka Ewy nigdy nie zaakceptowała tego, że mąż zostawił ją dla innej kobiety, nigdy nie uwolniła się od żalu i złości do niego, wiecznie sfrustrowana, niezadowolona, oskarżająca byłego męża, zazdrosna o jego kontakty z córką. Ewa po latach wspomina, jak mama wyładowywała się na niej, krytykowała ją i porównywała do kuzynek i koleżanek, które lepiej się uczyły, odnosiły sukcesy, były od niej grzeczniejsze i ładniejsze.
One miały szóstki i wyższą średnią ocen na świadectwie, Ewa – piątki. Dla matki „tylko” piątki, bo stawiała córce poprzeczkę bardzo wysoko, nie pozwalała jej na błędy i porażki. Ewa z wielką czujnością wypatrywała matki wracającej z pracy, obserwowała jej zachowanie i twarz, by rozpoznać, w jakim jest humorze i czego może się po niej spodziewać. Czy znów będzie z córki szydzić i drwić, czy może dziś jej trochę odpuści?
Po latach Ewa nadal czujnie obserwuje twarze ludzi, szukając w nich akceptacji. Każdy grymas interpretuje na swoją niekorzyść, ciągle czuje się winna i nie taka, jak powinna. Wchodzi w relacje z mężczyznami, którzy naruszają jej granice, wykorzystują jej ogromną potrzebę ciepła i bliskości, akceptacji, miłości. Ewa nie potrafi się bronić, nie szanuje siebie i nie stawia granic...
Iza jest kobietą sukcesu, wszystko jej się udaje. Ciężko pracowała na swój zawodowy prestiż – jest szefową ważnego działu w korporacji. Mimo licznych sukcesów ciągle doświadcza lęków i dręczą ją koszmary nocne, z trudem buduje relacje z ludźmi, jest spięta, kontrolująca i, jak sama mówi, bardzo tym wszystkim wyczerpana.
W dzieciństwie Iza była podporządkowana ojcu. To on decydował, do jakiej szkoły pójdzie córka i jakie studia będą dla niej odpowiednie. Swoim zachowaniem dawał jej odczuć, że on lepiej wie, czego Iza potrzebuje, by w przyszłości była zadowolona z życia. Tyle że Izę interesowała historia sztuki, a nie prawo, praca w galerii sztuki lub muzeum, a nie w biznesie, była zakochana w Jacku, a nie w Romanie, którego ostatecznie – po konsultacjach z ojcem – poślubiła. Wszystkie swoje życiowe decyzje Iza podejmowała wspólnie z ojcem, od niego dowiadywała się, jaka powinna być, i te jego wskazówki starała się wcielać w życie. Pragnęła zdobyć jego uznanie i akceptację. Był dla niej wielkim autorytetem, decydował w domu o wszystkim. Zdanie matki w ogóle się nie liczyło. Mama była tą słabą, nieważną i nieodpowiedzialną...
W oczach rodziców
Każdy z nas buduje wiedzę o sobie i świecie na podstawie pierwszych, najważniejszych relacji w życiu. To od matki i ojca dowiadujemy się, jacy jesteśmy, jak nas postrzegają i na nas reagują, co w nas lubią i cenią, a co chcieliby w nas zmienić i na wszelkie sposoby próbują to zrobić.
Gdy są z nas zadowoleni, cieszą się i chwalą nas. Jako małe dzieci skaczemy ze szczęścia i staramy się powtarzać te zachowania, które zyskują ich aprobatę. Chcemy czuć się kochani i akceptowani, ważni dla swoich rodziców. Jeśli jednak zauważamy ich niezadowolenie, złość, smutek z powodu jakichś naszych zachowań i wyborów, to się wycofujemy, staramy się zmienić – na takich, jakimi chcą nas widzieć rodzice.
Małe dziecko patrzy na siebie oczyma swoich rodziców. Nie wie jeszcze, jakie...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
