W Twoim związku od dawna przeważa permanentny stres i smutek, zamiast spokoju i radości z bycia razem? Masz wrażenie, że idylliczne początki Waszej relacji były jakimś okrutnym kłamstwem? Pamiętasz, że zakochałaś się w kimś kto traktował Cię cudownie, a teraz traktuje Cię bez szacunku i z pogardą? Uważaj! To może być psychofag.
Mamy, które zdecydowały się zostać w domu po urodzeniu dziecka przeważnie negatywnie oceniają te, które wróciły do pracy. Te z kolei, które realizują się zawodowo nie rozumieją faworyzowania przez społeczeństwo mam, które zostały z dzieckiem w domu oraz ich ulubionego, bolesnego i nieprawdziwego stwierdzenia: „Ona woli być w pracy niż z dzieckiem, ja bym tak nie mogła”. Miłość do dziecka nie powinna podlegać dyskusji, a wszystkie matki powinny się wspierać, więc skąd ten konflikt?
Na treść artykułu składają się trzy historie. Pierwsza być może jest prawdziwa i sądzę, że w tej lub innej formie znana, druga z całą pewnością bazuje na faktach, ale znanym niewielu osobom, a trzecia dopiero prawdziwą opowieścią stać się może. Razem stanowią układ będący sekwencją pamięci, percepcji i wyobraźni – trzech narzędzi umysłu, które zapewniają poczucie ciągłości życia jako procesu, którego konkretne „tu i teraz” jest zawsze otulone jakimś „tam i wtedy”. Zaczynamy…
Planowanie jako klucz do sukcesu – takie stwierdzenia nierzadko padają z ust osób, które go osiągnęły. Faktycznie, planowanie w życiu może być fundamentalne. Nie warto natomiast zapominać o spontaniczności, która w sukcesie, a przede wszystkim w poczuciu dobrostanu potrafi odgrywać znaczącą rolę. Może kluczem jest jednak balans?
Behawioralny Telefon Zaufania jest wsparciem dla młodych dorosłych, nastolatków oraz ich bliskich cierpiących z powodu uzależnień behawioralnych. W jaki sposób faktycznie pomaga?
Rodzice dzisiejszej młodzieży wiedzą o potężnej skali uzależnień wśród nich, bo „córka znajomej ma problem i syn brata też”, ale czy wiedzą jak postępować, kiedy okazuje się, że to ICH dziecko rozpoczyna albo co gorsza już dawno rozpoczęło swoją przygodę z substancjami psychoaktywnymi?
Agresja występuje w różnych formach, w zależności od szybkości reakcji, jej jakości, widoczności. Niewątpliwie żyjemy w kulturze, która odrzuca agresję fizyczną jako narzędzie wpływu. Skutkuje to zastąpieniem jej innymi formami agresji pośredniej, bardziej zawoalowanej, np. agresji kulturowej, psychicznej, moralnej, religijnej czy ideologicznej. Formy bezpośredniej agresji przekształcają się w formy ukryte: plotkę, szyderstwa, pomówienia, insynuacje, cyberprzemoc, ale także pracowniczy mobbing.
Otwartość na drugiego w cierpieniu, dawanie mu otuchy i działanie, w którego skuteczność się wierzy, charakteryzowały podejście prof. Antoniego Kępińskiego jako psychiatry. Mnie zaś uważał za empatycznego pesymistę terapeutycznego. Mówił: Pan by wszedł z pacjentem pod stół, gdyby on tam siedział, ale kto by was stamtąd wyciągnął?
Pokolenie powojenne nie miało przestrzeni na to, żeby się dziećmi zająć, bo walczyło o przetrwanie. Nasi rodzice zostali wychowani w komunie – w bezradności, w ogromnym lęku. My jesteśmy pokoleniem rodziców nadopiekuńczych – z poczuciem winy i wstydu. Jakie są tego skutki i jak z nimi sobie radzić?
To, jak pokazujemy się światu, jest ważnym elementem budowania naszej tożsamości. Kreujemy siebie coraz bardziej świadomie. Posłuszni kulturze nienasycenia porównujemy się do innych, dopasowujemy do standardów, dążymy do doskonałości. Zarządzamy swoim wizerunkiem, bo chcemy wywierać wpływ na to, jak inni nas odbierają. Mamy potrzebę bycia Kimś.
