To miała być bajka. Realizacja marzeń, przygoda życia, szansa, która może się już nigdy nie powtórzyć. Z mojej perspektywy – wolontariuszki, która dotąd nie zajmowała się pomocą międzynarodową – to miał być projekt dający wyłącznie smaczny, soczysty i słodki owoc. Satysfakcję, przyjemność i radość. Jadę przecież do ubogiego Nepalu, aby wybudować tam szkołę. Aby uroczym dzieciom o ciemnych włosach, oczach i karnacji dać nową przyszłość. Jadę pomagać, więc na pewno będzie świetnie. Wiedziałam oczywiście, że to trudne i angażujące przedsięwzięcie, a rąk do pracy mamy za mało, ale mój zaczarowany umysł nie wiązał z tym żadnych negatywów, a już na pewno nie załamań i psychicznego wykończenia. Życie szybko udowodniło, jak prawdziwe jest powiedzenie „i tak będzie inaczej, niż myślisz”. Nie pozostawiło żadnych złudzeń i uderzyło we mnie tak mocno, że przez kolejne dwa lata trudno mi było wierzyć w ostateczny sukces tego przedsięwzięcia.
POLECAMY
Przekonałam się, że nie warto się nastawiać huraoptymistycznie, bo zderzenie z rzeczywistością jest wtedy bardzo bolesne i rozczarowujące. Gdybyśmy nie mieli oczekiwań, nic nie mogłoby nas przecież rozczarować...
Kolejny etap mojego życia zdeterminowało krótkie, ale tragiczne zdarzenie. Potężne trzęsienie ziemi w Nepalu, które zaskoczyło ten kraj 25 kwiet[-]nia 2015 roku, tysiące ludzi pozbawiło życia, a dziesiątki tysięcy budynków zrównało z ziemią. Tym, którzy przeżyli, odebrało wszystko, co posiadali. Pozostawiło po sobie rozpacz. Nepalczycy nie spodziewali się tej tragedii, choć kraj położony jest na terenie sejsmicznym. Tutaj jednak czas stoi w miejscu. O problemach szybko się zapomina, a co gorsza – nie myśli się o możliwych konsekwencjach. Filozofię życia Nepalczyków można opisać w trzech zdaniach: przeszłość już minęła – nie ma znaczenia; przyszłość jest wciąż nieznana – nie ma znaczenia; liczy się tylko teraźniejszość, którą odczuwamy, nasze tu i w tej chwili.
Mieszkanie po babci dla Nepalu
Nasz nepalski projekt to w dużej mierze przypadek, niewiarygodny zbieg okoliczności. Otóż Maciej Pastwa – szalony poznański podróżnik, aktywista i społecznik – przemierzał góry na granicy nepalsko-indyjskiej właśnie wtedy, gdy doszło do trzęsienia ziemi. Odczuł jego konsekwencje na własnej skórze, widział rosnącą z dnia na dzień liczbę ofiar, bezmiar zniszczeń. Od razu zaczął myśleć o nowym projekcie – znalazł zniszczoną szkołę w dystrykcie Gorkha, w małej wiosce Bakrang-6 położonej na szczycie góry, na wysokości 750 m n.p.m. Szkoła nie nadawała się do użytku, 255 małych Nepalczyków straciło szansę dalszej nauki. Maciej podpisał ze szkołą i mieszkańcami umowę – on zorganizuje w Polsce fundusze, a oni do jego powrotu przygotują projekt i wszystkie pozwolenia. Maciejowi nawet trudne sprawy zawsze wydają się banalnie proste do wykonania – tak było również w przypadku projektu budowy szkoły w nepalskiej wiosce i zebrania na ten cel 400 tys. złotych.
Po powrocie do Polski Maciej skontak...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
