Królowa śniegu to może najbardziej znana bajka Jana Christiana Andersena. I słusznie zapadła w pamięci dzięki opisowi utraty uczuć przez jej bohatera. Opis Kaja mógłby się znaleźć w podręcznikach psychiatrii dziecięcej i młodzieżowej, ilustrując – zależnie od epoki – nadpobudliwość psychoruchową, zaburzenia zachowania i emocji pojawiające się w dzieciństwie, kryzys preadolescencyjny, całościowe zaburzenia rozwojowe lub zaburzenia ze spektrum autyzmu. Kaj jest chłodny uczuciowo, agresywny słownie, wulgarny, przedrzeźnia dorosłych, nieposłuszny, egoistyczny i samowolny. Zachowuje się ryzykownie, co sprowadza kłopoty na innych.
Andersen napisał Królową śniegu, zanim psychiatria skupiła się wokół paradygmatu genetycznie uwarunkowanego przebiegu rozwoju, a nawet przed erą paradygmatu determinującego rozwój roli traumy wczesnodziecięcej. Można nawet stawiać hipotezę, że opowiedział się proroczo za zgubnym wpływem fałszywej informacji na rozwój dzieci. Pierwszy, słabiej pamiętany rozdział baśn...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
