Dwa lata temu pożegnaliśmy na Powązkach Julię Hartwig, wybitną poetkę. Miała 96 lat i do końca twórczo pracowała. Bardzo jej brakuje w pejzażu środowiska literackiego. Bywała na prawie każdym wieczorze autorskim, także tych poetów mniej znanych albo bardzo młodych, których spotkania nie przyciągały tłumów. Zdarzało się nawet, że w wielkiej sali Domu Literatury zasiadały trzy osoby i Julia Hartwig. Uważała, że powinna tam być. Jak napisała Anna Nasiłowska, „była obdarzoną urokiem osobistym prawdziwą damą, i to w czasach, gdy ta rola nie wynikała z salonowego konwenansu, takiego bowiem już nie było”. No właśnie,
Julia Hartwig wykreowała własny styl, ale nie chodziło w nim tylko o jej słynne lniane kostiumy, popielate zimą i bladoniebieskie latem, o upięte w koronę z warkocza włosy, o perły i zamszowe rękawiczki. Te rzeczy były miłe dla oka – styl poetki, ruchy rąk, sposób mówienia, aura pewności siebie i spoko...
Ten artykuł jest dostępny tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
