Chłopaki nie płaczą?*

Magdalena: Największe muzyczne przeboje dotyczące męskości to jednak „pieśni przeszłości”. James Brown w kultowym kawałku It’s a man’s, man’s world śpiewał o świecie stworzonym przez mężczyzn, choć niepełnym bez kobiet, a Lynyrd Skynyrd w Simple Man przekazywał rady na temat bycia dobrym mężczyzną.  

Tymczasem trzymam w rękach książkę, którą od Ciebie otrzymałam, Męska rzecz. Wszystko, co mężczyzna musi wiedzieć, by żyć długo i aktywnie. Tytuł sprowokował temat naszego felietonowego dialogu. Bo zastanawiam się, czy współcześnie w ogóle trzeba pisać książki o mężczyznach? Czy w czasach, kiedy walczymy wciąż nie tylko o wyrównanie płac i szans, o równouprawnienie, o pozbycie się wielu sztywnych kategorii, to ma sens? 

Robert: To zagadnienie dotyka kilku płaszczyzn, bo biologicznej, psychologicznej, kulturowej i społecznej. A odpowiedź jest zależna od tego, o jakim podziale dyskutujemy. „Męska rzecz być daleko, a kobieca wiernie czekać” – śpiewała Alicja Majewska: tutaj mamy rzeczywiście myślenie sprzed kilku dekad, ujęte kulturowo, ale i społecznie. Wspominasz o książce Męska rzecz, którą napisaliśmy wraz z dr. Piotrem Świniarskim we współpracy z Dawidem Krawczykiem, ujmując temat z wielu dziedzin, które reprezentujemy. 

Kiedy mówimy o płci, zazwyczaj myślimy w kategoriach kobieta–mężczyzna. Tymczasem biologia pokazuje większą różnorodność – różne konfiguracje chromosomów, hormonów czy budowy ciała. To ma praktyczne, medyczne uzasadnienie: wpływa na dawkowanie leków, ryzyko chorób czy metabolizm. 

Z psychologicznego punktu widzenia płeć to także tożsamość i sposób, w jaki rozumiemy siebie, co silnie oddziałuje na zdrowie psychiczne. A jeśli dodamy do tego gender, czyli kulturowe role i oczekiwania wobec kobiecości i męskości, widać, że płeć to zjawisko dużo bardziej złożone.

Magdalena: A jednak regularnie bywa spłaszczane. Spłycane. W mediach...