W krainie bogów

Wspomnienie późnej jesieni w Himalajach angażuje wszystkie moje zmysły. Zaczyna się od zapachu – sosnowy dym z glinianych palenisk, rozrzedzony w ostrym wysokogórskim powietrzu. Zaraz potem czuję go w ustach, bo podobnie pachnie, a zarazem smakuje himalajska chiya, słona herbata z masłem, dawniej wyłącznie z mleka jaka, obecnie zaś często z masłem krowim sprowadzanym z nizin na grzbietach mułów. Po kilku tygodniach spędzonych w wysokogórskich wioskach wszystko ma się uwędzone dymem z ogniska, bo wędrowiec z nizin, który na wysokościach marznie do szpiku kości, wędzi się w polarach i zakupionych od pomarszczonych starowinek wełnianych ocieplaczach. Stara się ogrzać pod kocami przy palenisku i przesiąka jego zapachem, a potem już wszystko tak pachnie – on i całe Himalaje. 

Kapłani i rycerze
Miesięczna wędrówka przez podniebne góry, w cieniu których żyją ludzie czczący szczyty

Deszczo