"Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne donosi, że jedna z największych kontrowersji lat dziewięćdziesiątych w sferze terapii alkoholowej w USA dotyczyła ruchu Moderation Management (MM, dosł. Zarządzanie Umiarkowaniem), założonego przez Audrey Kishline pod koniec XX wieku. Jest to organizacja wzajemnej samopomocy, mająca na celu przyczynienie się do „umiarkowanego” spożycia alkoholu wśród jej członków. Istota kontrowersji polega na tym, że propagatorzy MM uważali, iż program będzie przyciągał ludzi z łagodniejszym problemem alkoholowym, którzy nie są uzależnieni od alkoholu i dlatego nie chcą dołączać do grup nastawionych na całkowitą abstynencję, takich jak AA czy profesjonalnie prowadzone terapie według dwunastu kroków. Tymczasem w środowisku terapeutów i naukowców obawiano się, że ruch MM stanowi „niebezpieczną pokusę dla alkoholików” i umacnia u nich mechanizm wyparcia, sugerując, że mogą kontrolować spożycie alkoholu bez abstynencji.

Kontrowersja sięgnęła zenitu, gdy Kishline została oskarżona o spowodowanie śmierci dwóch osób w wypadku drogowym podczas prowadzenia samochodu po niewłaściwej stronie szosy. We krwi stwierdzono u niej 2,6 promila alkoholu, czyli ponad trzy razy więcej, niż wynosi dopuszczony prawem limit w stanie Waszyngton. Kishline naraziła się na konflikty ze swoimi zwolennikami, gdy na stronie MM zamieściła post z następującym oświadczeniem: „Ostatnio podjęłam decyzję, by zmienić swój cel leczniczy z umiarkowania na abstynencję (…). Idę teraz inną ścieżką. Aby umocnić swoją trzeźwość, wstąpiłam do Anonimowych Alkoholików, a wstąpię też do Women for Sobriety oraz SMART Recovery”.7 Ustąpiła również ze stanowiska rzecznika MM. Jej adwokat stwierdził, że już kilka miesięcy przed wypadkiem Kishline zdała sobie sprawę, że powinna całkowicie odstawić alkohol, ale miała z tym poważne trudności.

W badaniu opublikowanym w „Psychiatric Services: A Journal of the American Psychiatric Association” wskazano na podobieństwa poglądów w podstawowym podręczniku MM Moderate Drinking: The Moderation Management Guide for People Who Want to Reduce Their Drinking9 (Picie umiarkowane: Przewodnik po zarządzaniu umiarkowaniem dla ludzi, którzy chcą ograniczyć spożycie alkoholu) oraz w książce AA. W obu tekstach stwierdza się istnienie różnicy między osobą mającą problem (problem drinker), ale zdolną wrócić do kontrolowanego spożycia alkoholu, a tą pijącą chronicznie, która nie jest w stanie ograniczyć picia i powinna stosować pełną abstynencję. Ważną różnicą w poglądach jest to, że podręcznik MM przeczy, jakoby alkoholizm był chorobą, traktując go jako nawyk, czyli wyuczone zachowanie. Czytamy tam, że „bezsensowne jest branie każdego wyobrażalnego złego nawyku, dodawanie końcówki -izm i nazywanie go chorobą”.
Inną istotną różnicą jest to, że według przekonania części zwolenników programu dwunastu kroków, choć MM kieruje się intencją udzielania pomocy tylko niealkoholikom, osoby te w rzeczywistości są alkoholikami wypierającymi swoją sytuację, którzy myślą, że zdołają się nauczyć pić z umiarkowaniem.11 Książka AA stwierdza, że „większość z nas opierała się przed przyznaniem, iż jesteśmy prawdziwymi alkoholikami. Nikomu nie podoba się myśl, że jest pod względem biologicznym i psychicznym odmienny od innych. Dlatego nic dziwnego, że przebieg naszego picia charakteryzuje się niezliczonymi nieudanymi staraniami, by wykazać, że możemy pić jak pozostali ludzie.

Nadzieja, że jakoś pewnego dnia będę w stanie kontrolować picie, a jednocześnie czerpać z niego przyjemność, to obsesja każdego, kto ma taki problem. Zadziwiająca jest żywotność tej iluzji. Wielu trwa w niej aż do progu choroby psychicznej i śmierci”.
W chwili pisania tej książki dr Ana Kosok jest dyrektorem wykonawczym MM, a uprzednio, w latach 2000–2006 była dyrektorem programowym. Ponadto jest członkiem MM, otwarcie przyznając się do swojego problemu alkoholowego, którym musiała się zająć po zdiagnozowaniu u niej zapalenia wątroby. Stwierdza, że nie chciała całkowicie przestać pić i że nie miała żadnych typowych „znaków ostrzegawczych”, takich jak kac, które motywowałyby ją do abstynencji. Opanowanie technik zmiany zachowań sugerowanych przez MM zabrało jej około dwóch lat i obecnie Kosok wypija najwyżej pięć drinków tygodniowo. Cel stawiany przez MM określa jako „ograniczanie szkód” związane z poprawą zwyczajów picia. Wyjaśnia, że MM oczekuje od swoich członków przyjęcia osobistej odpowiedzialności za swoje postępowanie, a program w 85 procentach składa się z technik behawioralnych oraz narzędzi, które można dostosować do indywidualnych potrzeb. Zamiast stosować podejście duchowe, MM pomaga ludziom z problemami alkoholowymi za pomocą programu złożonego z dziewięciu kroków, opartych na zasadach kognitywno-behawioralnych i wsparciu społecznym. Znajdujemy tu między innymi informacje na temat alkoholu, wskazówki do umiarkowanego spożycia, ćwiczenia z monitorowania spożycia, techniki stawiania sobie celów i strategie zarządzania sobą."

Informacje szczegółowe:

Format: 143 x 204
Wydanie: pierwsze
Liczba stron: 450
ISBN: 978-83-7229-509-5
Książka: link

Nota od Wydawcy:

Jedna z unikalnych książek przełamujących społeczne tabu. Słowo „alkoholik” kojarzy się zwykle z człowiekiem, który przez pociąg do butelki stacza się na margines społeczeństwa. Autorka ukazuje istnienie zupełnie innej grupy ludzi uzależnionych od alkoholu – to osoby, które mimo wszystko zachowują zdolność do życia na wysokim poziomie. Są wśród nich m.in. lekarze, prawnicy, menedżerowie, finansiści, biznesmeni. W ciągu dnia działają na najwyższych obrotach, niemniej od wewnątrz toczy ich choroba, do której często nie potrafią się przyznać ani oni sami, ani ich rodziny i otoczenie. Tymczasem alkoholicy wysokofunkcjonujący też potrzebują pomocy.

Autorka ukazuje różne oblicza nałogu. Przedstawia możliwości opanowania sytuacji, otwarcie pisząc o wysiłku, którego to wymaga, oraz o pułapkach, które czekają po drodze. Dodaje do tego również perspektywę osobistą, gdyż sama jest trzeźwą alkoholiczką, która w latach czynnego nałogu potrafiła ukończyć studia z wyróżnieniem i utrzymać się w prestiżowych miejscach pracy.