Kiedy zrobimy coś, czego żałujemy, coś, czego zrobić nie powinniśmy i co nam doskwiera, zwykle przyjmujemy dwie postawy: albo usprawiedliwiamy się, obwiniając innych, albo osądzamy siebie, karzemy się ocenami i siebie oskarżamy. Często pojawia się obawa, że jeśli w ten sposób nie postąpimy, staniemy się samolubni i nie weźmiemy pod uwagę, jak nasze zachowanie wpływa na innych ludzi. Takie reagowanie, choć dość powszechne, na ogół nie jest konstruktywne, do niczego nie prowadzi.
Porozumienie bez przemocy proponuje alternatywę: empatyczne zrozumienie. Oznacza ono rezygnację z ocen i systemu kar na rzecz wyciągania wniosków i osądów – ale nie na poziomie moralnym, a na poziomie potrzeb i wartości.
Celem porozumienia bez przemocy jest zbudowanie takiej relacji, która będzie przynosiła korzyść obu stronom. To, co się w niej dzieje, nie powinno wynikać z poczucia powinności, przymusu czy chęci bycia dobrze ocenionym. Ma być wyrazem naszych potrzeb, chęci ich zaspokojenia oraz gotowości do zaspokojenia potrzeb drugiej strony. Komunikat w tym duchu powinien zatem brzmieć: „Słyszę, że chcesz teraz odpocząć, mnie zależy na wsparciu, czy zgodzisz się zatem pomóc mi w tym projekcie jutro z samego rana?”. Empatia i potrzeba kontaktu motywują mnie, aby uwzględnić punkt widzenia drugiej osoby, nie zapominając jednocześnie o sobie. W ten sam sposób możemy empatycznie próbować zrozumieć czyjeś oraz swoje własne błędy.
Przyjrzyj się swojej postawie
Kiedy wydarzy się coś trudnego albo zrobimy coś, czego żałujemy, warto empatycznie przyjrzeć się swojej postawie.
Jeśli po pracy mam okropny humor, bo pokłóciłam się z kolegą, dobrze jest zatrzymać się i spróbować empatycznie wysłuchać siebie. Rezygnując z obwiniania, ocen, pocieszania, usprawiedliwiania się, warto sprawdzić, jakie są nasz...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
