Ewa Kaian Kochanowska jest nauczycielem uważności, pracuje w Klinice Stresu w Sopocie. Prowadzi też w Trójmieście buddyjską grupę medytacyjną Zen Kannon.
W szkole wiele razy w ciągu dnia używamy zwrotów: „Proszę o uwagę!”; „Uważajcie!”. Nigdy jednak nie zastanawiamy się, w jaki sposób uczniowie mają kierować uwagę na to, co jest w danej chwili ważne. Nie uczymy ich tego. Gdybyśmy jednak praktykowali z nimi uważność, dalibyśmy im możliwość zrozumienia, jak wartościowe i efektywne ze względów intelektualnych oraz emocjonalnych jest utrzymywanie uwagi na tym, co ważne. Definiując uważność na potrzeby dzieci i młodzieży, podkreślajmy, że jest to życzliwe i pełne ciekawości kierowanie uwagi, wolnej od osądów i uprzedzeń, na to, co dzieje się w naszym życiu, co dzieje się tu i teraz.
POLECAMY
Pamiętajmy, że jako ludzie mamy zdolność świadomego odczuwania zarówno wewnętrznego, jak i zewnętrznego świata oraz interakcji między nimi. Z jednej strony potrafimy doświadczać oddechu, wrażeń z ciała, myśli, emocji, zapachów, smaków i dźwięków, a z drugiej strony jesteśmy świadomi naszych zachowań, ich wpływu na całe otoczenie. To naturalna ludzka umiejętność. Posiadają ją wszyscy ludzie, dlatego każdy uczeń i nauczyciel może do niej wrócić, aby świadomie odczuwać siebie i innych. To buduje poczucie wspólnoty, współistnienia, zrozumienia, współpracy. Daje poczucie odpowiedzialności za siebie i za innych. Jak powiedział Viktor E. Frankl: „To, że jako istoty ludzkie jesteśmy wyjątkowi i jedyni w swoim rodzaju, wyróżnia nas spośród innych, nadając sens naszej egzystencji i wpływając w jednakowy sposób na naszą pracę twórczą, jak i na naszą zdolność do miłości. Kiedy uświadomimy sobie, że nie da się zastąpić jednego człowieka drugim, rola odpowiedzialności, jaką ponosimy za własne życie i jego podtrzymywanie, ukaże nam się w całej swej wielkości. Człowiek, który zda sobie sprawę z odpowiedzialności, jaką ma wobec innej ludzkiej istoty, która go kocha i z niecierpliwością wyczekuje jego powrotu, albo wobec jakiejś nieukończonej pracy, nigdy nie będzie zdolny odebrać sobie życia. Wie już, dlaczego żyje, a to pozwoli mu znieść to, jak żyje”.
Stres w szkole
Nie ma sensu o tym pisać, wyjaśniać, definiować. W szkole jest dużo stresu. Przeżywają go wszyscy: i nauczyciele, i uczniowie, i rodzice. Jedni wtedy, gdy realizują jakiś plan, chcą coś zdobyć, osiągnąć, np. wyższe oceny, aby dostać się na lepszą uczelnię. Dla innych stresem jest radzenie sobie z chorobą, traumą, z trudnymi przeżyciami w rodzinie, z patologicznym środowiskiem, w którym dorastają. Jeszcze inni odczuwają stres, gdy muszą wykonywać kilka rzeczy jednocześnie. Taka wielozadaniowość to szczególna cecha naszych czasów – otaczamy się smartfonami, komputerami, tabletami i próbujemy pracować na wszystkich jednocześnie.
Długotrwały stres sieje spustoszenie. Jest niezwykle niszczącą siłą. Mło...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
