Lata temu – przed kredytem, przed dzieckiem, przed pandemią – popłynęliśmy z moim mężem na piękną tajską wyspę, Ko Phi Phi. Zamieszkaliśmy w zbudowanym na planie sześciokąta bungalowie z widokiem na morze. Szumiały palmy. Ciepła, lazurowa woda łagodnie rozlewała się po białym piasku. Pomiędzy hotelowymi gośćmi przemykali bezszelestnie kelnerzy, masażystki, bagażowi: wszyscy ubrani w przetykane złotymi nićmi firmowe stroje; wszyscy bezbrzeżnie uśmiechnięci. Drugiego dnia, kiedy udało mi się odzyskać minimalne napięcie mięśniowe po odbytym poprzedniego wieczora masażu, poszłam na spacer za hotel, spodziewając się dalszego ciągu tego wszechogarniającego amazingu: tajemniczych ścieżek prowadzących do spływających ze skał wodospadów, kolibrów spijających nektar z dzikich storczyków i tak dalej. Tymczasem ścieżka za hotelem była krótka. Urywała się na wejściu do czegoś, co wyglądało jak mały obóz uchodźców – druciana siatka, a za nią kilkanaście baraków z blachy falistej; walające się kartony, worki, połamane zabawki, bardziej szmaty niż ubrania rozwieszone na pożółkłych sznurach przed barakami. Jakieś dziecko płakało, ktoś na nie wrzeszczał, ktoś inny prał ciuchy w obłupanej balii. Nietrudno było się połapać, że tutaj właśnie mieszkali nasi bezbrzeżnie uśmiechnięci, bezszelestni, odziani w połyskujące szaty pracownicy obsługi hotelowej. Gdzie ja, do cholery, byłam? Na rajskiej wyspie czy w slamsach? Kiedy wróciłam do hotelu, zrozumiałam, że przyjechaliśmy do teatru; to, co się wokół nas rozgrywa, jest przedstawieniem, za które płacimy. A kiedy wróciłam do Polski, obraz tamtego kontrastu zaczął do mnie wracać – i do dzisiaj często mi się przypomina. Na przykład taki Instagram czy Facebook: przeglądam zdjęcia swoich znajo...
Ten artykuł jest dostępny tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
