„Nie traktuj siebie tak cholernie poważnie”

Od wiosny tego roku, gdy mój przewidywalny świat stanął na głowie, udaje mi się czasem dotrzeć w miejsca, gdzie czas spowalnia, otaczający świat przestaje mieć znaczenie, a to, co ważne, nabiera nowej perspektywy. Właśnie teraz jestem w jednym z nich, pośrodku lasów sosnowych, gdzie cisza, raz na jakiś czas przerywana odgłosami zwierząt niesionymi przez echo, staje się jedyną muzyką w moich uszach. 
Na pięknej, drewnianej huśtawce, pośród sosen, świerków i soczyście zielonej trawy siedzi się niebiańsko spokojnie. Po mojej prawej stronie niespiesznie, jakby od niechcenia, przechadzają się konie o różnorodnym umaszczeniu, raz po raz skubiące trawę. W oddali, na maneżu, grupa jeźdźców przygotowuje się do wyruszenia w teren, w bór, na spotkanie z naturą. Nieopodal nich biegają dwa piękne, kilkumiesięczne owczarki niemieckie, patrzące z zaciekawieniem na innego czworonoga, przedstawicielkę rasy terierów, która z radością i energią bliską eksplozji biega wokół stada, próbując ogarnąć konne towarzystwo. Wie, że jest ważna, więc wyrusza jako przewodniczka stada, z kufą przy ziemi, łowiąc ważne sygnały węchowe. 
Wyruszam i ja. Idę pobiegać do lasu. Dzisiaj nie po betonie, ale po miękkiej, leśnej ścieżce w oazie spokoju, gdzie każdy mój krok brutalnie naruszy cudowną, kojącą ciszę. Może trafi mi się spotkanie ze stadem jeleni ze wspaniałymi porożami, pasącymi się pomiędzy drzewami. Niektóre z nich z uwagą podniosą głowy, spoglądając na dziwnego dwunoga, który z gracją walca przemieszcza się przez ich dom. Otaczająca mnie natura – przy każdym kontakcie stopy z podłożem – będzie mi przypominać, że była tu tysiące lat przede mną i pozostanie długo po tym, kiedy ja zniknę. Ja, dla niej, jestem jedynie igiełką opadłą z pnącej się ku niebu sosny. Ona jest dla mnie czymś niesamowicie złożonym, potężnym i często niezrozumiałym. 
Już miałem wychodzić, gdy z zewnątrz domku w lesie dobiegły mnie pospieszne kroki.  Na schodkach ukazała się postać kobiety, która poinformowała mnie o tym,...