Kiedy siadamy w kręgu... Patrz w oczy, nie bój się ciszy, po prostu bądź.

Przygaszone światło, ciepło świec, zapach kadzidła, cicha, stonowana muzyka w tle. 
Siedzimy w kręgu, ktoś zaczyna mówić. Spokojnie, powoli, momentami bardzo cicho i niepewnie. Są chwile, kiedy wzruszenie ściska gardło, że aż brakuje tchu.
Wtedy na chwilę zapada cisza. 
Nikt nie pogania, nie dopytuje, nikt się nie niecierpliwi. Wszystko ma swój czas, swoją przestrzeń.
Opowieść płynie dalej. 
W powietrzu, oprócz zapachu kadzideł i świec, czuć wszystko to, co jest ważne i jak bardzo jest to osobiste.
Jest też ogromna wdzięczność. Za zaufanie, za szczerość, za otwarte serce. 
Opowieść się kończy i znowu zapada cisza. 
Nikt nie doradza. Nikt nie pociesza. Nikt nie umniejsza ani nie wyolbrzymia. 
Po prostu jesteśmy. Razem. Jesteśmy świadkami. Towarzyszymy. 
Kiedy historia wybrzmi i się rozpłynie, zacznie kolejna osoba. Sytuacja się powtórzy. Teraz też będziemy, też razem. 
Czasem tylko jakby było słychać cichutkie westchnienie, które wyraża „znam to”, „też tam byłam”, „też tak się kiedyś czułem”.
To wyjątkowa chwila, połączenie i wspólne bycie zarówno w przestrzeni, ale też w podobnym doświadczaniu życia. To przede wszystkim poczucie, że nie jestem w tym sama. A gdy krąg się kończy i wracamy do codzienności to jakoś trudniej być w takiej uważności i współodczuwaniu na co dzień, gdy towarzyszy nam pośpiech, rozproszenie, zmęczenie.

Jakiej uwagi potrzebujesz?

• Zatrzymaj się na chwilę i przywołaj jakąś trudność z którą się ostatnio zmagasz i którą potrzebujesz się z kimś podzielić.
• Zamknij oczy, zauważ swój oddech, bądź w kontakcie ze swoim ciałem. Co jest ważnego dla Ciebie w tej trudności?
• A teraz w myślach przywołaj osobę, która mogłaby z Tobą rozmawiać o tym. Kto to jest? Popatrz na to jak na niemy film: w jakich okolicznościach jesteście, co znajduje się wokół, czy idziecie, czy raczej stoicie, a...