Islam to – prowadzące do pokoju – poddanie się woli jednego i jedynego Boga. W ten sposób wyznawcy tej wielkiej religii (jest ich dziś znacznie ponad miliard!) wyrażają swą monoteistyczną samoświadomość. Dla człowieka ukształtowanego w wyrosłej z chrześcijaństwa kulturze europejskiej islam stanowi dziś nie lada problem. Niegdyś „świat islamski” był głównym
konkurentem chrześcijańskiej Europy w walce o panowanie duchowe i polityczne. Później część tego świata stała się terenem kolonialnych podbojów lub ekonomicznych wpływów. Obecnie przeciętnemu Europejczykowi teren ten kojarzy się przede wszystkim z miejscami, z których napływają do nas uchodźcy lub, co gorsza, terroryści.
POLECAMY
Założyciel islamu był nie tylko geniuszem religijnym, lecz także – jak pisze znawca tematyki, prof. Janusz Danecki – „utalentowanym wojskowym i zręcznym politykiem”. W islamie więc od początku religia przeplatała się z polityką i sprawami militarnymi. Być może było tak dlatego, że – jak sugeruje muzułmański teolog Seyyed Hossein Nasr – Mahomet nie był taką postacią religijną jak „Chrystus, który mówił, że jego królestwo nie jest z tego świata, nie ożenił się i nie był przywódcą ani władcą społeczności”. Mahomet wybrał inną drogę – drogę „zmierzenia się z ziemskimi realiami – sprawiedliwością, pokojem i wojną oraz problemem rodziny i relacji seksualnych”.
Wpływ myśli
Z pewnością problematyka związków między islamem – religią pod wieloma względami wewnętrznie zróżnicowaną – a współwystępującymi z nim zjawiskami społeczno-politycznymi i militarnymi budzi dziś największe zainteresowanie. Jednak dla mnie jako filozofa ciekawszy jest inny fenomen towarzyszący islamowi. Chodzi mi o myśl filozoficzno-teologiczną, która rozwinęła się w średniowiecznej kulturze muzułmańskiej. Kto kiedykolwiek zdawał egzamin z historii filozofii średniowiecznej,...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
