Tym, co może zachęcać do bohaterskiego działania, jest heroiczna wyobraźnia. To zdolność do wyobrażenia sobie siebie w trudnych sytuacjach, planowania aktywności i przewidywania ich konsekwencji. Dzięki temu stajemy się gotowi do działania.
Tym, co może zachęcać do bohaterskiego działania, jest heroiczna wyobraźnia. To zdolność do wyobrażenia sobie siebie w trudnych sytuacjach, planowania aktywności i przewidywania ich konsekwencji. Dzięki temu stajemy się gotowi do działania.
Scenariusz lekcji dla klas licealnych; autor: Adam Zemełka
Na Wasze pytania odpowiada Marcin Jaroszewski, psycholog z Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej nr 3 w Olsztynie.
Dlaczego dzieci często nie mają ochoty na przyswajanie pewnych treści? Co zrobić, żeby chciały się uczyć, żeby nauka nie kojarzyła im się z czymś nieprzyjemnym?
Młodzi ludzie lekceważą drugie śniadania, ostatnie posiłki jedzą bardzo późno, warzywa i owoce traktują niemal jak osobistych wrogów. Efekt? Co dziesiąte polskie dziecko ma wyraźną nadwagę. Konieczna jest długa, cierpliwa i przemyślana edukacja już od przedszkola.
Wdzięczność to emocja złożona. Pojawia się dopiero wtedy, gdy w dziecku dokonają się skomplikowane procesy poznawcze, dzięki którym potrafi ono ocenić, kto był sprawcą czynności, czy działał intencjonalnie i czy jego działanie było dobre.
W Zakładzie Karnym w Oleśnicy prowadzimy program „Moja droga do...”. Przygotowujemy skazanych do trzeźwego życia na wolności. To także program profilaktyki uzależnień dla uczniów szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych.
Samorządność daje uczniom szansę na sprawdzenie własnych kompetencji i umiejętności. Oczywiście bywa, że uczeń „aktywista” spotyka się z krytyką za podjęcie błędnej decyzji. Jednak takie sytuacje stwarzają mu możliwość zrozumienia, na czym polega odpowiedzialność za podejmowane decyzje.
O tym, że integracja dzieci o różnych możliwościach jest konieczna, wiadomo od dawna. Komu jednak i jakie korzyści ona przynosi? Informują o tym najnowsze badania amerykańskich psychologów.
Jak opowiadać dzieciom o ich rówieśnikach, którzy wcale nie tak dawno umierali z powodu chorób, przepracowania, wycieńczenia, skatowani, oszukani, skrzywdzeni przez dorosłych? Posługiwać się metaforami czy tylko suchymi faktami? Ile opowiedzieć, a ile przemilczeć?
Młodsi uczniowie przekrzykują się i przerywają sobie nawzajem. Starsi wolą ze sobą rozmawiać za pomocą znaków graficznych i emotikonów. Co nauczyciele mogą zrobić, żeby nauczyć swoich podopiecznych zwyczajnego rozmawiania?