Dla nas to jedno z najistotniejszych pytań: w jaki sposób traumy jednostek są przekazywane na kolejne pokolenia? Jeden z bohaterów naszego filmu – człowiek, który od czterdziestu lat pomaga innym radzić sobie z traumami – nie był w stanie pokonać demonów własnego umysłu. Dopiero gdy przeczytał pamiętnik wojenny swojej matki, zrozumiał, dlaczego był tak oziębły i krytyczny dla swojej żony.
Co warto wspominać? Myślę, że wszystko, co się naprawdę w pamięć wpisało – i to nie bez racji.
„W górach jest wszystko, co kocham…” – pisał poeta Jerzy Harasymowicz. Dla wielu osób góry stanowią przestrzeń osobistych podróży do własnego wnętrza, odkrywania prawdy o samym sobie.
„Dziewczynka z zapałkami” powstała prawie dwa wieki temu, ale wciąż wzrusza. Może dlatego, że uniwersalna jest idea istnienia świata lepszego niż ten, w którym żyjemy.
Siedem tysięcy kilometrów pokonanych pieszo przez cały Meksyk i USA aż do Kanady uświadomiło mi, jak świetnym lekarstwem na bolączki dzisiejszego świata jest chodzenie.
Mnie się wydaje, że kobiety, które są „trendy”, w ogóle odrzuciły rozbieranie się. Fotografia kobiety ma być fotografią kobiety ubranej, chyba że skacze do basenu albo przygotowuje się do operacji ślepej kiszki. Fotograf, który fascynuje się pięknem, a szczególnie pięknem ciała, nie ma dziś o czym rozmawiać…
Wybitny lekarz neurochirurg, a prywatnie mój przyjaciel, powiedział kiedyś: „kto nie wierzy w cuda, nie jest racjonalistą”.
Gdy usłyszałem mowę noblowską Olgi Tokarczuk, zrobiło mi się żal umarłych nut tak bardzo, że… zabrałem się do pracy.
W sformalizowanych religiach coraz trudniej znaleźć miejsce na refleksję i – jak mówi papież Franciszek – na czułość, na współczucie. Czym zatem dzisiaj jest duchowość i jaki ma związek z wiarą, z religią?
