Choć pobierając się obiecujemy: „nie opuszczę cię aż do śmierci”, bywa, że związek umiera. Rozstajemy się, ale nadal nosimy drugą osobę w sobie. Jedni próbują to zaklepać i mówią „wszystko jest okej”. Drudzy stale rozpamiętują swoje zranienie. Czy jest inne wyjście? Jak żyć po rozwodzie?
Małżeństwo nie jest psychoterapią, raczej działa jak szkło powiększające – pozornie małe problemy stają się wielkimi.
Im więcej stresorów doświadcza kobieta w ciąży, tym bardziej lękowe i zahamowane jest jej dziecko po urodzeniu.
Zdradził, ale obiecuje, że to już ostatni raz, a potem… znowu ma romans. Ile razy dawać drugą szansę, jak zaufać komuś, kto nie dotrzymał obietnic?
Na szlak ruszyliśmy, gdy „góry wyszły”. Na tle czystego po burzy nieba malował się ośnieżony szczyt – Machhapuchhre. Staliśmy jak zaczarowani, wydawało nam się, że od góry dzieli nas tylko kilka kroków.
Myślę, że każdy może coś ofiarować. Ci, którzy mają mało środków finansowych, mogą zostać wolontariuszami i podarować potrzebującym swój czas lub umiejętności.
Myśląc o zmianie zachowań, nawyków czy wad, zwykle skupiamy się na krokach, które prowadzą do wyznaczonego celu. Tymczasem kluczem jest odwaga, gotowość do podjęcia ryzyka związanego ze zmianą oraz zaangażowanie. Czy mamy je w sobie?
Naszą naturalną potrzebę wyrażania wdzięczności innym blokuje wiele przekonań i wzorców myślenia. Warto się z nimi zmierzyć i odnaleźć własny, szczery sposób jej wyjawiania. Regularne i spontaniczne wyrażanie wdzięczności to podstawa szczerych i bliskich relacji.
Nie starzejcie się samotnie. Nie jest łatwo wędrować przez życie solo, szczególnie trudne staje się to w wieku zaawansowanym. Dlatego znacznie wcześniej musimy przygotować właściwy grunt! W przyszłości potrzebni Wam będą rodzina i przyjaciele.
Superbohaterowie wcale nie są doskonali. Też zmagają się z trudnościami i mają swoje słabości. Dlatego ich historie mogą nam pomóc poradzić sobie z własnymi problemami.
Czemu popełniamy błędy, dokonujemy nieracjonalnych wyborów? Dlaczego głupie zachowania zdarzają się często ludziom bardzo inteligentnym, zwłaszcza gdy mają wysoką pozycję i władzę?
To, co było fascynujące w narzeczonej, w żonie drażni. Po kilku latach wspólnego życia dostrzegamy w partnerze nie „oszczędność” a „skąpstwo”. Kto się zmienił: on/ona w swoim zachowaniu, czy ja w swojej ocenie?
