Zbadaliśmy go w laboratoriach, przeanalizowaliśmy w eksperymentach. Pokazaliśmy go w filmach, a w internecie całkowicie odarliśmy z intymności. A jednak nadal jest tajemnicą.
Zbadaliśmy go w laboratoriach, przeanalizowaliśmy w eksperymentach. Pokazaliśmy go w filmach, a w internecie całkowicie odarliśmy z intymności. A jednak nadal jest tajemnicą.
Czasami warto się trochę posmucić, bo smutek skłania do refleksji nad sobą. Nie wolno jednak smucić się zbyt długo, bo wtedy smutek jest w stanie zniszczyć każdego i wszystko - tłumaczy Artur Cedro.
Witaj smutku. Kto tak powie, gdy smutek wkracza w jego życie? To zawsze nieproszony, nielubiany gość. A przecież on przyszedł, by powiedzieć o czymś ważnym. Skłania, by się zatrzymać, uważnie przyjrzeć temu, co się dzieje w naszym życiu. Chroni przed kolejnym błędem. Im bardziej go odpychamy, zatrzaskujemy przed nim drzwi, tym natrętniej się odzywa. Jeśli jednak potrafimy wyjść mu naprzeciw, zwiastuje dobre chwile, które przyjdą po nim. Zatem: Witaj smutku.
Kiedy się zjawia, nie wiemy, co z nią zrobić - ani wtedy, gdy mamy ją w sobie, ani wtedy, gdy ktoś nam ją okazuje. Zabijamy ją więc: myślą, słowem, uczynkiem czy zaniedbaniem. To niestety proste, bo jest uczuciem niezwykle delikatnym. I płochliwym - łatwo może się schować za jakąś zasłoną. Czułość. Odnajdźmy ją, ochrońmy i ocalmy w sobie.
Codziennie tracimy cierpliwość, krzyczymy: "szybciej!". Na wiele rzeczy szkoda nam czasu, na inne ciągle nam go brakuje. Rzeczywiście brakuje? Czy kwadrans w każdym zakątku świata znaczy to samo? O kulturowych różnicach w tempie życia oraz o konsekwencjach pośpiechu i powolności opowiada Robert Levine.
Żyjemy szybko, błyskotliwie, żyjemy w świecie „fast”. Pędzimy popędzani, nakręcani na czas, jedną nogą już skaczemy w przyszłość. Nie znosimy przeciwności losu. Nie cierpimy czekać na rzeczy, słowa, uczucia. Wściekamy się, wybuchamy, tracąc pieniądze, zdrowie, miłość. Niecierpliwość - epidemia naszych czasów. Gdzie lekarstwo?
Smutek, poczucie pustki. Wrażenie, że jesteśmy całkiem samotni. Gdy wpadamy w taki nastrój, uruchamiają się wspomnienia. O czasach, gdy byliśmy młodsi, często całkiem malutcy. O miejscach, ludziach, wydarzeniach. Tym wspomnieniom zwykle towarzyszy smutek, żal za tym, co przeminęło. Ale ten smutek jest dobry, odbudowuje nas. Tak działa nostalgia.
Nieobecni, choć na wyciągnięcie ręki. Bliscy, choć z daleka. Synowie. Ojcowie. Dla siebie są jak lustro, w którym obserwują własny lęk, odwagę, niepewność, radość. Kobieta nie zrozumie mężczyzny, jeśli nie spróbuje zrozumieć jego relacji z ojcem i z synem. Synowie i ojcowie... Dwa rozdziały jednej opowieści, która dla matek, żon i córek bywa tajemnicą. Jak ją odczytać? Jak odnaleźć do niej klucz?
Źródła emocji tkwią w części mózgu, która odpowiada za racjonalność - twierdzą uczeni. To odkrycie przecina spór o dominację rozumu nad sercem, pokazuje, że są one powiązane i wspólnie tworzą portret psychologiczny człowieka. Jaki zatem jest ów portret?
Nigdy nie zasypia. Niczym GPS prowadzi nas przez życie. Każe nam myśleć, że jesteśmy najlepszymi z ludzi. I żeby tego dowieść, ma tysiące sposobów. Bywa też źródłem udręki. Wypełnia nas zgiełkiem krytycznych głosów.Im bardziej jest kruche, tym mocniej przesłania nam świat.
Kiedy nie zgadzam się z synem, wiem, w czym tkwi istota konfliktu. W przypadku córek czuję, że się z nimi nie zgadzam, ale... z czym dokładnie? Dalibóg - nie wiem. Świata moich córek stale się uczę - zdradza Krzysztof Jedliński, ojciec dwóch córek i jednego syna.
Córki nieobecnych, obojętnych, nadgorliwych, zazdrosnych ojców. Córki noszone na rękach albo spychane z kolan. Nieustannie egzaminowane, ciągle pod lupą albo traktowane jak kumple. Kobiety. Ojcowie są zwierciadłem, w którym one się przeglądają. Kiedy widzą swoją słabość, a kiedy moc?