Jest z nami stale. Nasze ja. Cokolwiek robimy, gdziekolwiek jesteśmy, towarzyszy nam. Czasem nas wspiera i chroni, czasem przeciwnie – zniechęca i rani. Bywa, że chcemy się od niego uwolnić, bez skutku.
Jest z nami stale. Nasze ja. Cokolwiek robimy, gdziekolwiek jesteśmy, towarzyszy nam. Czasem nas wspiera i chroni, czasem przeciwnie – zniechęca i rani. Bywa, że chcemy się od niego uwolnić, bez skutku.
Wszyscy ludzie chcą dobrze o sobie myśleć, a problemem politycznym jest jak sprawić, aby tak się stało. Ale w różnych zakątkach świata dobre ja może oznaczać coś zupełnie innego.
Kiedy ktoś opowiada, że potrafi opuścić własne ciało i spojrzeć na siebie z zewnątrz, brzmi to niewiarygodnie. Niemniej jednak przeżycia bycia poza własnym ciałem rzeczywiście występują w pewnych schorzeniach mózgu.
Seymour Epstein dowiódł, że możliwe jest przyłożenie mędrca szkiełka i oka do serca ja. W ten sposób powstała poznawczo-doświadczeniowa teoria ja – dzieło życia Epsteina.
Czy można obyć się bez ja? To ono pozwala nam zrozumieć siebie i świat, jest najistotniejszą siłą sprawczą, ono generuje osobiste cele i sposoby ich realizacji. Czy można więc nie mieć ja lub je stracić?
Zrobię to, dam radę – myślę sobie. Czy aby na pewno? – wątpi ktoś we mnie. A ktoś inny przypomina, ile razy noga mi się powinęła. Ale zaraz odzywa się kolejny głos, że tym razem będzie dobrze.
Groucho Marx mawiał: „Nie chciałbym być członkiem klubu, który miałby kogoś takiego jak ja za członka”. Taki stosunek do siebie bywa brzemieniem. Gdybyśmy równie krytycznie ocenili kogoś, zapewne szybko zerwalibyśmy z nim wszelkie kontakty.
Nie chodzi nam o prawdę na swój temat. Częściej niż prawdy szukamy potwierdzenia, że jesteśmy uczciwi, dobrzy, wrażliwi. Co więcej, postrzegamy siebie jako lepszych pod tym względem, ponadprzeciętnie moralnych.
Wydaje się, że nikt nie troszczy się o nas tak, jak my sami. W końcu, komu bardziej niż nam może zależeć na naszym dobru?
Każdy z nas wie, że kiedyś umrze. Wiemy, a zarazem unikamy tej wiedzy, nie dopuszczamy jej do siebie. Żyjemy tak, jakby nasze życie nie miało końca. Bronimy się przed lękiem przed śmiercią.
Badając ja, próbuje się chwytać w ręce wiatr – twierdził Lawrence Pervin, wybitny psycholog osobowości. Nie jest łatwo poznać siebie, a jeszcze trudniej poznać czyjeś ja.
Emocje powodują, że szybko i bez marnowania energii możemy wybrać jeden wariant spośród wielu innych. Refleksja uchroni nas przed płaczem z powodu impulsywnej decyzji - wyjaśnia prof. Fritz Strack.