Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Plików Cookies. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.
Żyjemy w czasach pokus, rozbudzonych apetytów – wabią nas oferty, reklamy, okazje, możliwości… Tyle nam wolno, ale czy można? Tyle można, ale czy wolno? Jak się upewnić, czy to, na co mamy chętkę, naprawdę będzie nam służyć?
Samotności, jakaś ty przeludniona! – ironizował Stanisław Jerzy Lec. Chyba wszyscy jej nieraz doświadczamy. Od czasu do czasu jej potrzebujemy, częściej nas jednak boli. Bywa twórcza, bywa też zabójcza. Czy można się z nią zaprzyjaźnić? Wystarczy wsłuchać się w nią i zrozumieć, co nam chce powiedzieć, a wtedy można ją przekroczyć albo… docenić.
Zabiegając, by świat nas dostrzegł, tracimy radość z tego, co robimy. Oddajemy innym kontrolę nad swoim życiem. To trochę tak, jakby inni mówili nam, kim mamy być. Czy można cieszyć się życiem bez poklasku? Można znaleźć uznanie we własnych oczach.
Dorosłe Dzieci Alkoholików rozpaczliwie szukają miłości i przyjaźni, ale też bardzo się jej boją. Porzucają związki, ambicje, marzenia ze względu na lęk przed kolejnym rozczarowaniem.
Ludzie odporni psychicznie może i osiągają w pracy więcej, może i szybciej dorabiają się pieniędzy, ale w gruncie rzeczy to pozbawione emocji maszyny. Zamiast ćwiczyć odporność, wzmacniaj raczej swoją empatię – to jeden z popularnych poglądów. Czy słuszny?
Gdy Ziemia jest pustoszona, a środowisko naturalne rujnowane, cierpimy psychicznie. Odczuwamy żal i przygnębienie. Doświadczamy solastalgii. Czym ona jest i jak można jej zapobiec?
Gdybyśmy byli w bliższym kontakcie z rzeczywistością, nie dochodziłoby do rozczarowania, ponieważ widzielibyśmy, jak ona cały czas się zmienia. Każde rozczarowanie jest zatem krokiem w kierunku zdrowienia, porzucenia iluzji.
