Zbudowanie głębokiej więzi i zaufania jest warunkiem dobrych relacji wychowawczych. Wzajemne zaufanie sprzyja empatii, poczuciu odpowiedzialności za innych, kreatywności i lepszemu wykonywaniu wspólnych zadań. Jak budować zaufanie uczniów? Jak tworzyć poczucie wspólnoty?
Coraz więcej dzieci wymaga specjalistycznej opieki, bo ich rozwój psychiczny przebiega z trudnościami. Większość problemów to przejściowe trudności, ale nie wolno ich bagatelizować. Warto wspomagać rozwój psychiczny wszystkich dzieci również wtedy, gdy nie budzi on zastrzeżeń. Jak to robić?
Słowo ma wielką moc. Może ranić, niszczyć, ale też dawać nadzieję, siłę, energię. Dlatego należy być bardzo uważnym na to, co i w jaki sposób mówimy do innych ludzi, a szczególnie do dzieci. Uczeń, który ciągle słyszy tylko to, że jest leniem, nigdy nie zmobilizuje się do pracy. Nauczyciele mają ogromny wpływ na to, co uczniowie myślą o własnych możliwościach.
Dobry nauczyciel kształtuje zachowania ucznia nie pouczeniami, lecz własnym przykładem. Tylko nauczyciela dającego dobry przykład uczeń może obdarzyć zaufaniem. A w procesie wychowania zaufanie jest konieczne. I to nauczyciel powinien je zdobyć, bo on kształtuje osobowość ucznia.
Dzwonek na długą przerwę. Nauczyciele spotykają się w pokoju nauczycielskim. Rozmawiają przy kawie. Porównują obserwacje, opowiadają o bieżących kłopotach, wzajemnie sobie doradzają. Pragniemy, abyście także na łamach "Psychologii w Szkole" znaleźli chwilę na przerwę i otrzymali od kolegów i koleżanek nauczycieli odpowiedzi na nurtujące Was pytania. Przedstawiony problem i rady udzielane przez nauczycieli komentuje prof. Jarosław Jagieła. Czekamy na Wasze listy.
Kreatywność to jedno ze słów kluczy współczesności. Można odnieść wrażenie, że już nawet prać, spać czy jeść musimy kreatywnie, a dla nauczania i wychowywania kreatywność jest wręcz niezbędna. Mnóstwo w tym przesady, mitów oraz niezrozumienia, czym w istocie jest kreatywność.
Ludzie różnią się skłonnością do zwlekania - jedni robią to sporadycznie, inni często. Ci drudzy wskutek odkładania spraw na później zazwyczaj czują się przytłoczeni długą listą czynności "do zrobienia". Dlaczego jedni radzą sobie z tym, co mają do zrobienia, a inni odkładają wszystko "na jutro"?
Bezradność intelektualna dotyczy uczniów o dużych możliwościach. Takich, którzy podejmują wysiłek, by materiał zrozumieć i się go nauczyć. Dlatego trzeba im pomóc. Może to zrobić nauczyciel, ale tylko ten, który promuje zrozumienie, a nie wkuwanie.
Dobra klasa to zespół, w którym każdy uczeń dobrze się czuje, a nauczyciel swobodnie realizuje proces edukacyjny. Nie wszyscy uczniowie muszą się lubić, nie muszą też lubić nauczyciela, ale powinni się szanować. Można ich tego nauczyć, podejmując działania integrujące klasę.
Proponujemy jedno z ćwiczeń zamieszczonych w książce Anny Oleszkowicz, Olgi Bąk i Anny Cieślik Sposób na wagary. Jak sobie radzić z absencją uczniów?, która ukazała się nakładem Wydawnictwa Difin w 2010 roku. Zachęcamy do lektury i skorzystania z metod, ćwiczeń, narzędzi proponowanych przez autorki.
Uczestnictwa w kulturze nie nauczymy, nie wychodząc ze szkoły. Co prawda pamiętamy czasy, kiedy kulturę uprawiano na sali gimnastycznej. Na szczęście, obecnie szkoły podejmują trud zorganizowania wyjść do teatrów czy filharmonii. Co zrobić, by takie wyjście było maksymalnie udane?
Bezpośrednio po podjęciu próby samobójczej przez ucznia dyrekcja szkoły musi zapewnić przynajmniej jego klasie i nauczycielom możliwość psychologicznego przepracowania tego zdarzenia. Pozostawienie problemu swojemu biegowi, bez kontroli, może doprowadzić do dalszych tragedii.
