Pochodzą z tzw. idealnych domów. Mają wszystko, ale miłość i uwagę rodziców otrzymują pod warunkiem, że realizują niespełnione marzenia mamy lub taty. To dzieci dorastające w „narcystycznych rodzinach”. Czego brakuje dzieciom, które muszą być genialne?
Już nie tylko znani politycy czy aktorzy zostają ojcami po pięćdziesiątce, u boku młodszych o trzydzieści lat partnerek. Dojrzali mężczyźni nie chcą być tylko seniorami. „Silver fox” wychodzą na łowy!
Ile czasu dziennie ojcowie spędzają ze swoimi dziećmi? Mężczyznom wydaje się, że co najmniej godzinę. Naukowcy to sprawdzili i okazało się, że... mniej niż minutę! Kto cierpi na tym najbardziej?
Zaczyna się przygnębieniem, roztargnieniem i poczuciem wiecznego zmęczenia. Tak daje o sobie znać niedoczynność niewielkiego narządu w kształcie motyla - tarczycy. Nieleczona może prowadzić do depresji, manii i problemów z pamięcią.
Dzieci potrzebują trawy na łące, drzew w lesie i płynącej rzeki, żeby w pełni się rozwijać i szanować świat, w którym żyją. Tymczasem dorośli zabraniają im takiego swobodnego kontaktu z naturą w imię wielu nieuzasadnionych obaw i ograniczeń. Jakby zapomnieli, jak jest ważny.
Degradacja środowiska może osłabić, a nawet odebrać poczucie kontroli nad otoczeniem. Ma to niedobre skutki dla zdrowia fizycznego i psychicznego. Pokazanie ludziom, jak mogą chronić środowisko, pomaga im odzyskać poczucie kontroli, a tym samym wewnętrzną równowagę.
Pierworodni, czyli jedynacy oraz pierwsze dzieci w rodzinie, są bardziej ambitni i lepiej się uczą, ale jednocześnie są mniej spolegliwi i empatyczni niż ich koledzy, którzy w rodzeństwie przyszli ma świat jako drudzy, trzeci itd. Czy rzeczywiście?
Szkoła bez ławek, bez ocen, bez presji, wolna od stresów i napięć. Mrzonka? Utopia? Niekoniecznie. Takie szkoły istnieją naprawdę – choćby łódzka „podstawówka” numer osiemdziesiąt jeden. To „budząca się szkoła”.
Nawet w tak krótkim czasie jak jedna lekcja można i trzeba powtarzać, wielokrotnie powracać do prezentowanych informacji. Warto wykorzystać w tym celu amerykańską zasadę: „Najpierw powiedz, o czym będziesz mówić, potem to powiedz, a na koniec powiedz, o czym powiedziałeś”.
Czym się kierujemy, kiedy dręczy nas niepewność, jak powinniśmy się zachować? Zazwyczaj obserwujemy wtedy innych i postępujemy tak jak oni. Korzystamy wtedy ze społecznego dowodu słuszności. Tylko że ten dowód nie zawsze jest słuszny...
Kiedy robimy dla kogoś coś dobrego, na ogół spodziewamy się bezpośredniego rewanżu. Czasami jednak dobroć zostaje nagrodzona z zupełnie niespodziewanej strony. Kto czyta baśnie, ten o tym wie.
Pomiędzy „Dawno dawno temu” a „żyli długo i szczęśliwie” rozciąga się przestrzeń opowieści, w której obowiązują szczególne zasady. Słowa mają tam nie tylko moc komunikowania rzeczy, ale stają się narzędziem twórczym – jak farby w malarstwie albo dźwięki w muzyce.
