Życie jak rollercoaster

Gdy jesienią 2000 roku obudziłem się pewnego ranka i zobaczyłem, że świat jest rozmyty, pomyślałem, że w końcu dopadła mnie starość i trzeba sobie sprawić okulary. Okulista rozszerzył moje źrenice i obejrzał siatkówkę oczu, po czym westchnął i poważnie pokiwał głową: „Obawiam się, że okulary ci nie pomogą”. Wysłał mnie do specjalisty, który stwierdził rzadki rodzaj degeneracji plamki żółtej i powiedział, że jest to nieuleczalne schorzenie. Dodał, że mogę całkiem utracić widzenie centralne, ale jeśli będę mieć szczęście, rozwój choroby zatrzyma się.

Przez następne cztery lata doświadczałem znacznego pogorszenia wzroku. Towarzyszyły temu zawroty głowy. Traciłem kontrolę – wpadałem na meble, potykałem się o małe nierówności na chodniku i prawie nie mogłem czytać. Ale z wielkim wysiłkiem udawało mi się przystosować. Wolniej chodziłem, byłem uważniejszy, używałem większej czcionki na

Okropni