Para w trójkę

Anna Srebrna psycholog, psychoterapeutka i coach

Pojawienie się dziecka jest papierkiem lakmusowym tego, jak para, on i ona, reaguje na zmianę. O ile kobieta ma nieco łatwiej – ma czas przygotować się na tę zmianę, bo już w trakcie ciąży wręcz cieleśnie nawiązuje więź z dzieckiem, o tyle mężczyzna staje się ojcem z dnia na dzień. Nawet jeśli jest zaangażowany w przeżywanie ciąży, to realnie widzi, „czuje” dziecko dopiero w dniu narodzin. I jest to dla niego szok.

Może się zdarzyć, że po narodzinach dziecka partnerzy oddalają się od siebie. Kobieta wchodzi w silną symbiotyczną więź z dzieckiem, więc mężczyzna siłą rzeczy zostaje odsunięty. I tu kluczowa jest uważność na to, co się dzieje i jakie uczucia się w związku z tym pojawiają u niej i u niego. Przy czym nie ma uczuć zakazanych, złych. Ważny jest dostęp do złości, do niezaspokojonych tęsknot. Bywa, że w tym pierwszym okresie mężczyzna słyszy od otoczenia, że ma dbać o żonę i dziecko, ma być perfekcyjnym partnerem i ojcem, bo to żona i dziecko są teraz najważniejsi, a nie dostrzega się tego, że w nim mogą się kotłować różne emocje, potrzeby. Tym bardziej że – i tu kolejna pułapka, często relacjonowana i doświadczana przez mężczyzn – są odsuwani nie tylko od żony/partnerki, ale i od dziecka. Niektórzy uważają bowiem – nie wiadomo na jakiej podstawie – że mężczyzna nie będzie umiał zająć się niemowlęciem tak dobrze jak kobieta. Wokół dziecka krążą mama, babcia, ciocia, a mężczyzna zostaje zepchnięty na boczny tor. I tu znowu potrzebna jest uważność obu stron. Chodzi o to, by kobieta nie zapominała, że jest nie tylko matką, ale i żoną. Że ważne jest i dziecko, i mąż. Jeśli dopuści męża/partnera do opieki nad dziec­kiem, „opłaci się” to całej trójce, bowiem ł...