Ja i mój T

To była zwykła kartka przyczepiona do słupa na warszawskim przystanku tramwajowym – podobna do ogłoszeń o tanich usługach fryzjerskich czy pomocy w sprzątaniu. A jednak zwracała uwagę: „Nazywam się Mariusz Nocoń. Choruję na zespół Tourette’a i trenuję kolarstwo zjazdowe. Niestety, po ostatnich zawodach mój rower jest w rozsypce. Być może ktoś wesprze mnie finansowo, bo chcę złożyć nowy, lżejszy rower (może taki, jaki ma Steve Peat) i znowu startować
w zawodach”.

Być jak Steve
Mariusz ma 32 lata, ciało odmawia mu posłuszeństwa od siedemnastu lat. − Miałem wszystkie książkowe objawy zespołu Toure­tte’a – tiki wokalne i ruchowe. Dotknąłem piekła. Gorsze niż tiki były tylko zachowania obsesyjno--kompulsywne towarzyszące chorobie – wciskałem sobie palce do oczu, wystawiałem język, aż do powstawania krwotoków, niszczyłem ubrania i przedmioty. Choroba nieraz strącała mnie na dno. Nie