Dlaczego tak trudno zakończyć toksyczny związek?
Toksyczna relacja jest jak pułapka - z jednej strony wiemy, że ściąga nas w dół i niszczy, ale z drugiej z pewnych przyczyn nie jesteśmy w stanie odpuścić i odejść.
Dlaczego zajmuje nam to tak dużo czasu?
Istnieje wiele bardzo personalnych powodów, dla których ludzie tkwią w toksycznej relacji, która ich unieszczęśliwia. Jedni pozostają uzależnieni finansowo od partnera, rozważają to, jak rozwód może odbić się na dzieciach, boją się odejść z powodu społecznej presji i religijnych przekonań, albo chcą pozostać mimo wszystko lojalni wobec partnera, albo czują się zobligowani do tego, by za wszelką cenę walczyć o rodzinę.
Czasami mijają lata zanim ktoś zorientuje się i przyzna przed sobą, że związek, w którym żyje wyniszcza jego i pozostałych członków rodziny - najpierw zwykle staramy się szukać racjonalnych powodów, dla których powinniśmy zostać. Co może wstrzymywać nas przed podjęciem tej decyzji?
Brak pewności siebie
Kiedy brak nam pewności siebie, trudno jest podejmować decyzje, szczególnie te, które mają wiele zmienić w naszym życiu. Niestety najczęściej to właśnie toksyczne jednostki, wśród których żyjemy pozbawiają nas tej wiary w siebie sprawiając tym samym, że tkwimy w relacji, która jest wygodna tylko dla nich. Poza tym wpędzają partnerów w poczucie odpowiedzialności za dobro wszystkich członków rodziny. Manipulacja toksycznego człowieka może być na tyle wyszukana, że niepostrzeżenie wpędza ciebie w poczucie winy - finalnie to ty czujesz się winny/a za wszystkie problemy w związku i boisz się zakończyć chorą relację.
Strach przed popełnieniem błędu
Ściśle powiązany z brakiem wiary w siebie jest strach - w tym przypadku ten przed dokonaniem błędnej oceny sytuacji w jakiej się znajdujemy oraz strach przed tym, że nie poradzimy sobie, gdy zdecydujemy się odejść (patrz punkt 1. -> np. uzależnienie finansowe). Dzieje się tak najczęściej, kiedy partner wysyła do waszego otoczenia informację, że wszystko w waszym związku jest w porządku, a ciebie przekonuje, że wszelkie obawy są bezpodstawne. Czy towarzyszą ci takie myśli: „ Nikt nie jest przecież idealny, wszyscy mamy swoje wady. Czy ktokolwiek z ludzi, których znam ma we 100% udane życie i jest bezgranicznie szczęśliwy. Może jest dobrze tak, jak jest i nie trzeba niczego zmieniać? Może na tyle zasługuję?”. To typowe przemyślenia towarzyszące osobie, która tkwi w toksycznej relacji i z jednej strony czuje, że coś jest nie w porządku, ale strach przed „życiową porażką” jest silniejszy.
Obawa przed przyszłością
Po raz kolejny pojawia się strach. W tym wypadku chodzi o lęk przed tym co będzie, gdy zdecydujemy się odejść i zerwać ze swoim dotychczasowym życiem. Chodzi także o obawę przed samotnością - zdarza się, że ofiara toksycznej relacji na tyle boi się życia w pojedynkę, że wypiera wszystkie powody, dla których powinna odejść. Poza tym boimy się zmarnować całego czasu, energii, emocji, które zainwestowaliśmy w związek, liczymy na to, że w pewnym momencie coś zmieni się na lepsze. Lęk przed tym, że nie stać nas już na zbudowanie nowej zdrowszej relacji potrafi być bardzo silny i skutecznie hamować nas przed pójściem naprzód.
Chwilowe wzloty
Momenty dobre i radosne to chyba najsilniejsza blokada przed tym, by skończyć z toksyczną relacją, która przecież nie jest taką od czasu do czasu - może się nam tak jedynie wydawać. To wszystko z powodu chwilowych wzlotów, lepszych dni. Partner karmiąc nas od czasu do czasu tym, czego pragniemy - czyli stabilizacją, ciepłem, troską, miłością - sprawia, że zapominamy na dłuższą chwilę o całej truciźnie, która pojawia się zdecydowanie częściej. Skutek? Wybaczamy, odpuszczamy, zostajemy.
Normalizowanie złych zachowań i zaburzeń
Obserwując na co dzień pewne zachowania, uodparniamy się na nie zaczynamy traktować, jako coś normalnego i oczywistego. Tracimy wrażliwość na toksyczne odruchy i przestajemy je traktować, jako takie - nawet jeśli kiedyś nie wyobrażalibyśmy sobie siebie w takiej sytuacji. Tłumaczymy partnera lub zrzucamy winę za jego zachowanie na osoby trzecie: „nie potrafi mi pomóc, bo nie został tego nauczony przez rodziców”, „kocha mnie, ale nie umie tego pokazać”, „ma po prostu wybuchowy charakter - nikt z nas nie jest idealny”. Szukając usprawiedliwienia dla toksycznych zachowań szkodzimy tylko sobie i możemy spodziewać się, że po kilku latach nie zdziwi nas nawet awantura z powodu zbyt słonej zupy...
***
źródło: www.psychologytoday.com
