DOBRE KPINY
Przemysław Bąbel Charaktery 7/2004
Któż z nas nie był obiektem kpin, drwin czy przezwisk? Któż sam nie szydził, nie wyśmiewał czy nie przezywał innych? Tego typu zachowania są powszechne zarówno wśród dzieci, jak i dorosłych. Kpią z siebie przyjaciele i wrogowie, partnerzy pozostający w związkach intymnych, rodzice i dzieci. To zresztą zachowanie typowe dla wielu społeczności. Prawdopodobnie nawet małpy potrafią szydzić z siebie.
Drwiny, kpiny i szyderstwa są niezwykle zróżnicowaną formą komunikacji. Mogą one mieć charakter werbalny (przezwiska, złośliwe ksywy, przytyki, insynuacje) i niewerbalny (np. parodiowanie lub naśladowanie mimiki czy gestów). Mają przy tym wiele – w dodatku sprzecznych – znaczeń. Kpina bywa zarówno rodzajem krytyki, jak i komplementu, czasami służy jako narzędzie ataku na innych, a czasami przyczynia się do wzajemnego zbliżenia, może upokarzać lub wyrażać sympatię, być delikatna albo napastliwa.
Kup najnowsze e-wydanie "Charakterów" z e-bookiem (pakiet Premium), a dostęp do tego artykułu oraz 7 tys. pozostałych tekstów na naszej stronie uzyskasz GRATIS! To się NAPRAWDĘ OPŁACA. Cena za miesiąc tylko 15 zł.
Zobacz pełną ofertę cyfrowych CharakterówPrzemysław Bąbel
Dr hab., jest psychologiem, zastępcą dyrektora Instytutu Psychologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Kieruje Zespołem Badania Bólu. Prowadzi badania nad mechanizmami działania placebo i pamięcią bólu. Interesuje się także zastosowaniami analizy zachowania i psychologii pamięci w edukacji. Jest autorem ponad 60 publikacji naukowych, w tym sześciu książek, i przeszło 100 publikacji popularnonaukowych.