DOBRE KPINY

Któż z nas nie był obiektem kpin, drwin czy przezwisk? Któż sam nie szydził, nie wyśmiewał czy nie przezywał innych? Tego typu zachowania są powszechne zarówno wśród dzieci, jak i dorosłych. Kpią z siebie przyjaciele i wrogowie, partnerzy pozostający w związkach intymnych, rodzice i dzieci. To zresztą zachowanie typowe dla wielu społeczności. Prawdopodobnie nawet małpy potrafią szydzić z siebie.

Drwiny, kpiny i szyderstwa są niezwykle zróżnicowaną formą komunikacji. Mogą one mieć charakter werbalny (przezwiska, złośliwe ksywy, przytyki, insynuacje) i niewerbalny (np. parodiowanie lub naśladowanie mimiki czy gestów). Mają przy tym wiele – w dodatku sprzecznych – znaczeń. Kpina bywa zarówno rodzajem krytyki, jak i komplementu, czasami służy jako narzędzie ataku na innych, a czasami przyczynia się do wzajemnego zbliżenia, może upokarzać lub wyrażać sympatię, być delikatna albo napastliwa.