WIDZĄ, CZEGO INNI NIE WIDZĄ

W roku 1953 młoda samica japońskiego makaka – Imo – wpadła na pomysł, by myć w wodzie brudne bulwy patatów przed ich spożyciem (jak się należy domyślać po to, żeby piasek nie skrzypiał jej w zębach). Z biegiem czasu zwyczaj ten przejęły wszystkie inne małpy ze stada i płukanie bulw w wodzie stało się wśród miejscowych makaków nagminnym rytuałem. Kiedy trzy lata później Imo wpadła na pomysł, by oddzielać ziarno pszenicy od zmieszanego z nim piasku, wrzucając garście zanieczyszczonego pokarmu do wody (ziarno unosiło się na powierzchni), ogłoszona ona została „małpim geniuszem”.

Ludzkie uznanie i podziw dla „wynalazków” Imo mówi nam coś o naturze szczególnego i trudnego do zdefiniowania zjawiska genialności. W ostatnich latach (a właściwie nie tak bardzo ostatnich, bo tendencja do obwieszczania geniuszem każdego pięciolatka, który napisał wierszyk lub wykonał abstrakcyjny malunek sięga