Dysleksja - mistrzyni paradoksów

Przed stu laty pewien nauczyciel wysłał do doktora W. Pringle Morgana, lekarza ogólnego z Seaford, ucznia, który jakby „nie widział” czytanego tekstu. Ten stwierdził, że chłopiec nie ma wady wzroku. Opisał ów paradoksalny przypadek w „British Medical Journal” z dnia 7 listopada 1896. Opisane trudności Morgan nazwał „wrodzoną ślepotą słowną” – aby odróżnić od zaburzeń czytania u dorosłych, które to zaburzenia powstały wskutek zmian organicznych np. urazu mózgu („ślepota słowna”). Występowanie izolowanej utraty posiadanej już umiejętności czytania najczęściej opisywano w powiązaniu z zaburzeniami mowy (afazją) np. w pracy R. Berlina, który w 1887 dla tych przypadków użył po raz pierwszy terminu „dyslexia”.

Artykuł Morgana stał się punktem zwrotnym w historii badań nad dysleksją. Do 1904 roku w prasie medycznej wielu krajów Europy opisano 41 podobnych przypadków. Hinshelwood opublikował