dOkładka 25

... Tych kilka wyrazów tłukło się w moim umyśle jak motyl schwytany szklanką i w niej uwięziony. Kilkunastostronicowy rozdział „O poznaniu samego siebie i granicach tego poznania. Kilka myśli o sobie” czytałem tydzień.

Autor wyznaje: „W tej książce, oczywiście, wiele spraw pozostaje ukrytych, nawet nie próbuję ich ujawniać. Robię to świadomie, w świadomy sposób stawiam granice poznawania samego siebie”. Dlaczego? Bo Bierdiajew wie, że „człowiek nie jest tym, za kogo się podaje”, że „jest istotą nieświadomie chytrą i niedostatecznie szczerą, jest istotą poplątaną i trudną do zrozumienia”.

Wie, że sam w swej książce „zaczyna stylizować siebie” i wyznaje ostatecznie: „tworzę mit o sobie”. Ale mimo to ufa sobie i ma wiarę w człowieka, gdyż jest ona, według niego, tożsama z wiarą w Boga, a pisząc autobiografię nie tyle chce siebie odsłonić przed światem, ile pragnie tym sposobem nadać sens