Nie stawiaj duszy tam

Nasza kultura, uznająca prawo do szczęścia za fundamentalnie przysługujące każdemu, odgradza nas od tych stanów uczuciowych, które uznała za szczęściu niesprzyjające. Ustawia tamy, które mają powstrzymać napływy złości i strumienie smutku. Smutek zaś znajduje sobie własne drogi, którymi omija grodzie rozrywek i śluzy prozaków. Bowiem smutek jest jak żywioł. To w największym stopniu odróżnia go od uczuć takich jak melancholia i depresja, a także rozpacz. Tamte stany emocjonalne cechują się wstrzymaniem wewnętrznego ruchu, kojarzą się z pustką. Smutek zaś jest żywy. Przepływa przez tego, kto go przeżywa.
I jak woda, którą chce się powstrzymać, smutek pojawia się tam, gdzie najmniej można by się go spodziewać. Przenika przez szczeliny i ochładza te rejony, w których z założenia serca miałyby płonąć. Nie ma nic smutniejszego niż sceny rozpasania seksualnego. Niechcący ujawniają to filmy

W