Wyspy nicnierobienia

Nigdy żadne pokolenie nie wykorzystywało czasu tak zachłannie i nie cierpiało na tak chroniczny jego brak. Narzekamy, że mamy za mało czasu. Oznacza to zawsze, że nasze życie rozmija się z naszą skalą wartości – na coś wartościowego w naszym poczuciu nie starcza nam czasu. Spostrzegamy, że czas płynie za szybko. To z kolei oznacza obawę, że coś bezpowrotnie stracimy. Że czegoś nie zdążymy doświadczyć. Że zrobi się za późno. Ta myśl skłania nas czasem do korekty sposobu życia. Próbujemy wypocząć, coś zrobić dla siebie, odnowić kontakt z przyjaciółmi, ze sztuką, z uniwersaliami. Sięgamy po jakąś formę kontaktu z własnym ciałem – zaczynamy biegać, idziemy na siłownię. W efekcie mamy jeszcze mniej czasu i płynie on szybciej.

Mając problemy z czasem, zwykle bierzemy się za jego organizację. Próbujemy go nie trwonić, a wręcz oszczędzać. Wykorzystywać jak najefektywniej. Robimy listy spraw do