Stara dobra nieznajoma

Niemiecki psychiatra Emil Kraepelin nazwał ją dementia praecox (otępienie wczesne), zaś szwajcarski lekarz Eugen Bleuler zaproponował nazwę, która przyjęła się na całym świecie – schizofrenia. Ci dwaj wielcy naukowcy prowadzili badania nad schizofrenią na przełomie XIX i XX wieku. W tamtych czasach nie było możliwości diagnostycznych lepszych niż wnikliwa obserwacja i rozmowa z pacjentem czy badania epidemiologiczne. Opierając się tylko na nich, Kraepelin i Bleuler podejrzewali, że przyczyn schizofrenii należy upatrywać w zaburzeniach pracy i budowy mózgu. Naukowe sprawdzenie ich intuicji umożliwiło dopiero wprowadzenie na przełomie lat 70. i 80. dwudziestego stulecia tomografii komputerowej, a nieco później rezonansu magnetycznego (MRI), pozytronowej tomografii emisyjnej (PET), spektrometrii czy technik badawczych biologii molekularnej i genetyki. Te nowoczesne metody wykorzystują