Za wszystko, co było, przepraszam…

Psychologia w działaniu

Szczere przeprosiny to najlepsza inwestycja w relację. Pokazują, że liczymy się z uczuciami drugiej osoby i nie zamierzamy się uchylać od odpowiedzialności za naszą winę.

Daria Grabda: „Za wszystko, co było głupie i złe, za wszystko, co było, przepraszam cię” – śpiewa Magda Umer. Czy możemy żyć bez przeprosin? 

POLECAMY

Harriet Lerner: Z pewnością nie. W wielu sytuacjach czujemy potrzebę, by przeprosić albo by ktoś nas przeprosił. „Przepraszam”, które płynie prosto z serca, jest jednym z najważniejszych słów w każdym języku.

Szczere przeprosiny mogą mieć uzdrawiającą moc. Sprawiają, że zraniona osoba czuje się bezpieczna i zauważona. Przepraszając ją i obiecując poprawę, pokazujemy, że dbamy o jej uczucia i bierzemy odpowiedzialność za nasze błędy. Kiedy mówimy: „Rozumiem, nawaliłem, myliłem się, twoje uczucia mają sens, możesz liczyć, że już tego nie zrobię” – uwalniamy skrzywdzoną osobę od rozpamiętywania bólu i uwięzienia w złości.

A co zyskuje osoba, która przeprasza? 

Dla niej przeprosiny też są darem. Kiedy przyglądamy się naszym zachowaniom i bierzemy odpowiedzialność za swoje błędy, wtedy dojrzewamy i budujemy poczucie, że jesteśmy uczciwi i pewni swej wartości.

Trudno jest czasem przeprosić, bo obawiamy się odrzucenia. Ale mądre przepraszanie sprawia, że w oczach innych zyskujemy szacunek. Natomiast nieudane przeprosiny mogą tylko powiększyć krzywdę, którą wyrządziliśmy. 

Była Pani kiedykolwiek adresatką takich nieudanych przeprosin? 

Tak. Jakiś czas temu doświadczyłam przeprosin, które wryły się w moją pamięć – tak były niechlujne i żenujące. Co więcej, przepraszający starał się na mnie przerzucić winę za to, co się stało. Mężczyzna, nazwijmy go Leon, odpowiadał za promocję konferencji, podczas której wygłaszałam wykład. Wysłałam mu swoje aktualne zdjęcie do wykorzystania w materiałach konferencyjnych, chciałam być podobna do siebie.

Organizator wydarzenia dysponował też moim starym zdjęciem, sprzed wielu lat. I właśnie to zdjęcie Leon zamieścił zarówno na stronie w sieci, jak i w programie konferencji. A kiedy poprosiłam go o zamianę fotografii, nie zrobił tego. Owszem, potem przepraszał mnie kilka razy, a wyglądało to mniej więcej tak: „Przepraszam, ale nie mogę zwracać uwagi na każdy szczegół. Nie jestem doskonały.”; „Przykro mi, że to zdjęcie jest dla ciebie tak ważne. Nie sądzę, by uczestnicy byli aż tak zainteresowani twoim wyglądem”. Poczułam się okropnie. Wolałabym, żeby mnie wcale nie przepraszał. Odwrócenie winy i fałszywe przeprosiny tylko pogłębiają pierwotną krzywdę.

Jakie jeszcze błędy możemy popełnić, przepraszając?

Wystarczy dodać małe „ale” do przeprosin, by zmienił się ich sens. „Przykro mi, że zachowałem się wobec ciebie niegrzecznie, ale mnie sprowokowałaś” lub „Przykro mi, że zapomniałem o twoich urodzinach, ale jestem zawalony pracą”. Wtrącone „ale” sprawia, że przeprosiny stają się fałszywe. Sygnalizuje, że próbujemy się usprawiedliwić, z...

Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.



 

Przypisy

    POZNAJ PUBLIKACJE Z NASZEJ KSIĘGARNI