Antoni Rokicki: – W jednym z wywiadów powiedziała Pani: „To, że jestem didżejką, zawdzięczam jednemu człowiekowi. Ten człowiek był miłością mojego życia”.
DJ Wika: – Mojemu drugiemu mężowi. Dzięki niemu poczułam, że miłość buduje, łagodzi spojrzenie na życie. Kochając, odrzucamy wstyd i zażenowanie, oddajemy się cali drugiej osobie. Jest wiele rodzajów miłości, na przykład dziecka i matki. Ludzie, którzy jako dzieci nie zaznali miłości, są zagubieni. Nie potrafią kochać innych, są zaborczy wobec partnera. Byłam jedynaczką, silnie związaną z mamą. Chociaż miałam już męża i dzieci, to ciągle czułam się dzieckiem. Dzieckiem mojej mamy. Konsultowałam z nią wiele rzeczy, dzięki niej czułam się taka młoda. Gdy wychodziłam na wieczorki, zawsze pytałam ją, czy dobrze wyglądam. Po jej odejściu nie wiedziałam, jak żyć, musiałam stać się dorosła.
A Pani ojciec?
– Jako syn oficera, carskiego generała, był prześladowany, zesłano go na Syberię. Cała rodzina była na indeksie. To dramatyczna historia. Ojciec był świadkiem, jak spalono jego ojca. Potem trafił do domu dziecka w Wilnie. Nie chciał opowiadać o tych czasach. W Polsce nie mógł znaleźć sobie miejsca. Zmieniał pracę, jeździł z miasta do miasta, a my za nim. Wiele razy zmienialiśmy miejsce zamieszkania. Miałam takie cygańskie życie, może dzięki temu łatwo dostosowuję się do wszystkiego?
Ale do emerytury początkowo trudno było się Pani dostosować?
– Przeraziłam się. Wcześniej byłam dyrektorem, co dzień szłam do pracy, gdzie byłam kimś, miałam pozycję. A komu jestem potrzebna na emeryturze? – zastanawiałam się. Mężowi, żeby zrobić obiad? Wnuczkom? Nikt nie dzwonił, o nic mnie nie prosił. Nic, tylko iść i wybrać miejsce na cmentarzu, posadzić sobie kwiatki. Kiedy przeszłam na emeryturę, miałam dopiero sześćdziesiąt lat, mogłam jeszcze pożyć ze trzydzieści.
Nie chciała ich Pani spędzić przed telewizorem?
– Ani siedzieć przy herbacie i rozmawiać, kto z kim i dlaczego. Nawet gdy chorowałam, nigdy nie leżałam. Dopiero ostatnio choroba przykuła mnie do łóżka. I, powiem panu, że mi się to nawet spodobało. Leżałam sobie, czytałam... Poczułam się wolna.
Choroba czy emerytura zwalnia nas z różnych zadań. Pojawia się wiele wolnego czasu. To miłe, ale można wpaść w pułapkę...
– I wiele osób w nią wpada. Jest im dobrze, nie muszą iść do pracy. Mają niewielkie emerytury, więc zaczynają myśleć oszczędniej, zrobią sobie placuszek i już! Jedynym ich celem staje się klikanie pilotem telewizora. Część osób godzi się ze stereotypem, że emeryt zajmuje się pieleniem ogródka. Stopniowo zapominają ogolić się, uczesać – bo po co? Woda przecież kosztuje. Pójdą na bazar, ponarzekają na polityków – taki obraz roszczeniowych, niedomytych starszych ludzi ma młodzież. Na szczęście nie wszystkim to wystarcza. Uważam, że nie można nie wymagać od siebie. W drugiej połowie życia trzeba znaleźć sobie drugi zawód. Czegoś chcieć. Bo inaczej popadniemy w pułapkę wygody i lenistwa. Kiedyś uważano, że nawet wejście do innego kościoła jest grzechem, starsze osoby żyły według utartych schematów. Dziś są Uniwersytety Trzeciego Wieku, można ucz...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
