Bernd z uśmiechem podchodzi do matki. 71-letnia Rita z trudem podnosi się z krzesła. Mimo to jej twarz się rozpromienia. Z głośnika rozlegają się pierwsze dźwięki – to walc. Po kilku taktach para zaczyna poruszać się po parkiecie: z wysiłkiem, nieco kanciasto. Mało wnikliwy obserwator z pewnością nie dostrzegłby, jak szczególna jest to para. Mama Bernda cierpi na otępienie, jej pamięć krótkotrwała odmawia posłuszeństwa i kobieta nie jest już w stanie tworzyć bardziej złożonych zdań. Ma także trudności z poruszaniem się – nawet podczas higieny osobistej potrzebuje pomocy. Jak większość osób, które dotknął proces otępienny, wkrótce będzie potrzebować balkonika do chodzenia, a w końcu wózka inwalidzkiego. Jednak teraz nic nie zakłóca walca w wykonaniu matki i syna, nic nie gasi ich entuzjazmu. Po kilku minutach muzyka cichnie.
POLECAMY
Tancerka wydaje się wyczerpana, lecz szczęśliwa. Dla takich chwil warto żyć.
Podobne sceny możemy zobaczyć podczas przedstawień organizowanych przez Niemieckie Stowarzyszenie Osób Chorych na Alzheimera (Deutsche Alzheimer Gesellschaft).
Taniec to coś więcej niż miły sposób na spędzenie wolnego czasu. Naukowcy dowiedli, że wpływa on pozytywnie na zdrowie fizyczne, poprawia samopoczucie psychiczne i podnosi jakość życia. Potwierdzają to m.in. badania przeprowadzone w 2003 roku przez zespół pod kierunkiem epidemiologa Joego Verghese’a z Albert Einstein College of Medicine w Nowym Jorku. Pokazały one, że taniec, oddziałując na sferę fizyczną i psychiczną tańczących, obniża ryzyko wystąpienia otępienia lub opóźnia pojawienie się jego objawów. Wydaje się zatem, że pozostawia trwały i dobroczynny ślad w naszym organizmie, a zwłaszcza w mózgu.
Bez słów
W 2012 roku Ryan Duncan i Gammon Earhart z Washington University w St. Louis udowodnili, że taniec korzystnie wpływa na osoby z chorobą Parkinsona. Lekcje tanga pomagają pacjentom poprawić sprawność ruchową oraz jakość życia. Badacze zaobserwowali też, że taniec ma wysoki potencjał terapeutyczny, wpływa bowiem pozytywnie na samopoczucie chorych i ich obraz siebie.
W tańcu nie chodzi jednak wyłącznie o ruch – bardzo ważny jest także jego aspekt społeczny. Biologowie ewolucyjni przypuszczają, że taniec zyskał takie znaczenie, ponieważ sprzyja tworzeniu emocjonalnej i fizycznej więzi między ludźmi, niezależnie od etapu rozwoju i kompetencji komunikacyjnych. Wspólny taniec, tak jak wspólne śpiewanie, wzmacnia więzi społeczne i poczucie przynależności, zwiększa zaufanie do drugiego człowieka i w konsekwencji ułatwia wzajemną komunikację i zrozumienie.
Nasze wrodzone predyspozycje do poczucia rytmu odkrył w 2009 roku zespół psychologów pod kierunkiem Istvána Winklera z Węgierskiej Akademi...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
