Dr Eric Greenleaf jest psychologiem i psychoterapeutą. W pracy z pacjentami wykorzystuje hipnoterapię. Jest dyrektorem Milton H. Erickson Institute of the Bay Area. Laureat Milton H. Erickson Award of Scientific Excellence for Writing in Hypnosis. Napisał książkę The Problem of Evil: Ancient Dilemmas and Modern Therapy. W czerwcu tego roku uczestniczył w V Europejskim Kongresie Ericksonowskim, który odbył się w Krakowie.
AGNIESZKA CHRZANOWSKA: – Pracuje Pan z pacjentami nowotworowymi. Chorobę zna Pan jednak nie tylko z ich opowieści – u Pana też zdiagnozowano nowotwór. Czy doświadczenie choroby pomaga w pracy z osobami, które szukają u Pana pomocy?
Eric Greenleaf: – Nowotwór zdiagnozowano u mnie dwa razy. Dwa razy przeszedłem terapię. W 2005 roku stwierdzono u mnie raka prostaty, zostałem wtedy poddany radioterapii. Leczenie było bardzo długie, ale skuteczne – nie ma nawrotu. Na początku tego roku zdiagnozowano u mnie nowotwór pęcherza. Tym razem byłem leczony chirurgicznie i od tamtej pory wszystko jest w porządku.
Dr Milton Erickson powtarzał, że nikt nie zna przyszłości. Przekonałem się, że to prawda. Gdy zachorowałem, okazało się, że wszystko, co myślałem wcześniej, nie miało żadnego zastosowania
do tego, co faktycznie przeżyłem, przez co przeszedłem. Cokolwiek wiem o statystycznym prawdopodobieństwie wystąpienia i rozwoju nowotworu, nie ma to znaczenia w konkretnej sytuacji – terapii konkretnego pacjenta i jej efektów. Nie ma też znaczenia, kim jestem, jaką osobą jestem. Dobrzy i źli, zdrowi i gorszego zdrowia – każdy może zachorować na nowotwór. Niektórzy pokonują chorobę, inni – niestety – umierają. Trudno przewidzieć, co się stanie.
Mój dobry przyjaciel zmarł na raka pęcherza. Ten sam nowotwór zdiagnozowano u mnie, jednak jego był złośliwy, a mój łagodny. Ja byłem leczony chirurgicznie, on przeszedł trudną chemię. Ja żyję, on – choć był leczony przez wiele lat – kilka miesięcy temu zmarł. Ludzie często myślą, że choroba to coś osobistego, że ma związek z daną osobą. Pacjenci, którzy do mnie przychodzą, wyjaśniają, że zachorowali, bo zrobili „to i to” albo nie zrobili „tego i tego”. A to nie ma znaczenia. Mój przyjaciel był o wiele lepszym człowiekiem niż ja.
Jak chory ma sobie poradzić z taką niepewnością?
– Zachęcam pacjentów, by zmagając się z chorobą, robili to, w czym są najlepsi; by skupili się, zamiast rozpraszać. To ważne, by pacjent skoncentrował się na decyzjach dotyczących leczenia, a nie na oczekiwaniach, na zamartwianiu się tym, co będzie, bo w ten sposób marnuje mnóstwo energii. Niech skupia się jednak w taki sposób, by miało to dla niego znaczenie i sens.
Lubię rozmawiać i czytać, jestem bardzo dobrym słuchaczem. Kiedy usłyszałem pierwszą diagnozę, zacząłem rozmawiać z ludźmi i czytać. Chciałem dowiedzieć się, na czym polega rak prostaty i co się z nim wiąże. Rozmawiałem z do...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
